Tegen het einde van de opleiding tot psycholoog – ook wel de master Clinical Psychology genoemd – denk ik na over de toekomst. Voor de meeste bijna-afgestudeerden is het helaas een mistig blikveld. Na de master zijn er een aantal kanten die je op kunt gaan. Werken, de meeste logische stap, onderzoek doen, en een post-master opleiding volgen. Daarmee kom ik weer uit bij werken, want om een opleiding tot gezondheidszorgpsycholoog of psychotherapeut te volgen heb je werkervaring nodig.
Werkervaring is het zwarte goud van de zorg. Vergeet je persoonlijkheid en leuke opleiding, het is bijzonder lastig om heelhuids een sollicitatieprocedure door te komen als je minder werkervaring hebt dan je naaste concurrenten. Toch zijn er sluiproutes die naar een baan kunnen leiden.
Althans, dat dacht ik.
Als in Nederland te weinig werk is dan zoek je het – je raadt het al – in het buitenland. Het eerste obstakel is de taal, dus we zoeken naar een niet-therapeutische setting. Artsen Zonder Grenzen is een van de organisaties waar je met een psychologische achtergrond kunt werken. Ik zag het al helemaal zitten, in het buitenland werken met mensen die hulp nodig hebben en ervaringen opdoen die je leven verrijken. Na een e-mailwisseling met de grenzeloze artsen ervoer ik mijn eigen Ice Bucket-moment. Om voor hen te gaan werken heb je een GZ-opleiding nodig.
Juist, de opleiding waar je werkervaring voor nodig hebt.
De tweede optie voor mij is de opleiding tot psychotherapeut. Ik ben er nog niet precies achter wat het is, maar het zoeken naar betekenis en het inzetten van de relatie met een patiënt of cliënt – kan iemand mij het verschil uitleggen? – is een uitdaging. Helaas kom ik hier terug op mijn eerdere observatie: je hebt werkervaring nodig om daar binnen te komen.
Dus.
De meest voor de hand liggende optie is gewoon werk te zoeken, in de breedste zin van het woord dus. Van trainer tot coach en van onderzoeker voor een assessmentbureau tot gewoon behandelaar. Het is allemaal mogelijk, maar in zeer beperkte mate te vinden.
Ondertussen trekt het buitenland nog steeds aan mij. Een andere omgeving, een grote uitdaging en de mogelijkheid om veel te leren. Maar ja, dat is dus lastig zoals het nu lijkt. Gelukkig heb ik voorlopig nog een stage- en werkervaringsplek.
Kan ik rustig nadenken over de volgende stap in mijn carrière.
