Of ik tijd en zin heb om bij de geboorte en opvang van een nieuw patiëntje te zijn. Ik schrik, het is nog ochtend en die stem lijkt wel tegen mij te praten. Het kan me geen moer schelen of ik wel of geen tijd voor heb, m’n rendez-vous met de nietmachine wacht maar even. Iedereen wacht maar, er moet een patiëntje gehaald worden.
En wat voor een patiëntje. Ze is inimini in omvang en wordt direct in plastic folie gepakt om warm te blijven. Door haar rode huid, kleine postuur en het folie heb ik onwillekeurig de associatie met de slager op de hoek; “Meneer en mevrouw Jansen, hier is 8 ons baby, anders nog iets?”
Als baby’s te vroeg geboren worden, of vroegtijdig gehaald worden wegens vermoeden van onderliggende problemen, verloopt de geboorte voor ouders anders dan normaal. In plaats van dat het kind meteen naar moeder mag, vader de navelstreng doorknipt en de verpleegkundige het eerste plaatje schiet, gaat de kleine eerst even mee naar de neonatologen.
Dit patiëntje is via een keizersnede ter wereld gekomen, lag binnen 30 seconden in een aangrenzend kamertje waar twee artsen en twee assistenten (en ondergetekende wandversiering) zich over het kind bogen. De stopwatch werd ingedrukt, zuurstofmaskertje formaat miniscuul werd op het gezicht geplaatst en ondertussen telde iemand de tenen en vingers.
Papa staat er een beetje verloren bij. Je ziet hem twijfelen: moet hij bij het kind blijven, of terug naar zijn vrouw om verslag te doen? Hij is bang om in de weg te lopen en schrikt bijna als iemand zegt dat hij haar handje wel even aan mag raken. Hij beseft duidelijk nog niet dat dit meisje in zijn huis gaat wonen, zijn portemonnee leeg gaat slurpen en dat hij voor haar uren langs een hockey- of tennisveld gaat staan.
Zo ver is het echter nog niet. Om toch even de realiteit bij dit mierzoete praatje te halen: deze baby gaat het nog zwaar krijgen. Op het moment dat ik de OK-afdeling verlaat, is er nog niets bekend over de ontwikkeling van de longen van dit meisje, moet de foto om eventuele hersenschade in kaart te brengen nog gemaakt te worden en begint het gevecht van haar onrijpe lichaam tegen ziekteverwekkers waar ze nog helemaal niet klaar voor is.
Haar ouders gaan nog weken langs haar bedje zitten zonder dat ze naar huis mag. Misschien moeten ze moeilijke beslissingen nemen, over medische kwesties waar ze nu nog niks vanaf weten. Misschien zijn ze niet eens meer samen na deze periode, een helaas veelvoorkomende bijwerking van dergelijke omstandigheden.
De nietmachine en ik wachten het af.
