Het boek Together Stronger: The Rise of Welsh Football’s Golden Generation deed mij wisselen van studie. Oké, misschien sla ik nu een paar niet geheel onbelangrijke stappen over. In deze post ga ik het hebben over alle beweegredenen, twijfels en ervaringen omtrent de wisseling van mijn studie en ja, daarmee heeft het voetbalelftal van Wales meer te maken dan je denkt.
Mijn eerste studiekeuze
In 2016 behaalde ik mijn VWO diploma. In tegenstelling tot veel leeftijdsgenoten wist ik al vrij lang erg zeker wat ik toen wilde gaan doen. Na vele open dagen en proefcolleges, die ik vanaf de 5e klas al bijwoonde, kwam Politicologie al vrij snel als winnaar uit de bus rollen. Voor mijzelf en mijn omgeving kwam deze keuze alles behalve onverwacht; ik las veel boeken over politici, hield me veel bezig met het nieuws en de actualiteit en er ging geen dag voorbij zonder mensen te vervelen met nutteloze politieke weetjes. Kortom, met mijn keuze zat het wel prima.
De eerste twijfels
Ondanks mijn aanvankelijke zekerheid en enthousiasme, begonnen de eerste twijfels tijdens de zomer van 2016 al op te spelen. Tijdens deze zomer ging ik met mijn familie naar Wales waar ik me, zoals ik in elk land doe, wilde verdiepen in het plaatselijke voetbal. Het boek Together Stronger: The Rise of Welsh Football’s Golden Generation van Chris Wathan was mijn eerste aanwinst. In de inleiding beschreef Wathan hoe blij en dankbaar hij was voor de mogelijkheid om dit boek te kunnen schrijven. Hij vertelde dat er door zijn carrière als schrijver echt een droom in vervulling was gegaan. Met lichte jaloezie bleef die inleiding me de rest van de vakantie veel beter bij dan het zou moeten. Mijn studiekeuze bleef maar door mijn hoofd spoken en de angst dat het misschien wel de verkeerde was, werd als maar groter.
Mijn ondergesneeuwde passie voor schrijven
Mijn illustere debuutroman
De reden dat dit boek en het enthousiasme van de schrijver me aan het twijfelen brachten is heel simpel; ook ik had als kind al een grote interesse in schrijven. Hoewel boeken mij het grootste gedeelte van mijn jeugd volledig koud lieten, was ik al erg jong in de weer met het schrijven en illustreren van mijn eigen verhaaltjes. Het hoogtepunt van mijn nog prille oeuvre was toch wel Tommie de Beer, wiens naam ik, zoals mijn zus tot mijn schrik gauw opmerkte, volledig verkeerd gespeld had. Ook in de rest van mijn schooltijd heb ik schrijven altijd erg leuk gevonden. In tegenstelling tot veel klasgenoten vond ik schrijfopdrachten altijd leuk om te doen en kon ik me volledig uitleven in essays. Mijn politieke interesse kwam veel later bovendrijven. Toch promoveerde het zich tot een hobby waarmee ik mij sterk kon identificeren; had je het over mij, dan had je het over politiek. Mijn jarenoude passie voor schrijven werd zodoende steeds meer naar de achtergrond geduwd, tot op het punt dat het ten tijde van mijn studiekeuze helemaal niet meer in me opkwam.
De uiteindelijke bevestiging
Ondanks mijn twijfels begon ik na de vakantie gewoon aan het eerste jaar van Politicologie. Het is vast geen verrassing dat ik het ontzettend leuk vond; politiek was immers nog steeds een van mijn voornaamste interesses. Toch kwam de twijfel bij sommige vakken weer naar boven. Zo waren we bij het vak Academische Vaardigheden veel bezig met argumentatie, het beoordelen van artikelen en het schrijven van bijvoorbeeld boekrecensies. Op den duur kreeg ik het gevoel dat ik deze dingen eigenlijk veel leuker vond dan de andere politicologievakken; een gevoel dat naarmate het jaar vorderde des te sterker werd. Lange tijd hield ik me dan maar voor om na mijn studie een baan als politiek verslaggever te ambiëren. Zo kon ik immers alsnog bezig zijn met schrijven, was de gedachte dan. Dit ging een tijdje goed, totdat ik besefte dat je misschien de verkeerde keuze hebt gemaakt, als je je keuze zelfs voor jezelf moet verantwoorden.
Een aantal boeken van Politicologie
De switch naar Nederlands
Uiteindelijk hakte ik aan het einde van blok 3 de knoop door; na dit jaar zou ik stoppen met Politicologie en beginnen aan de studie Nederlands. Wél stelde ik mezelf nog één eis. Mijn propedeuse wilde ik hoe dan ook nog halen. Zo verplichtte ik mezelf om het laatste blok, zij het met een motivatie van nul komma nul, nog tot een goed einde te brengen. Ook moest ik tijdens mijn nieuwe studie nog een vak van het door mij zo geliefde statistiek halen.
En nu, nu ben ik hier. Mijn propedeuse is sinds afgelopen tentamenperiode binnen, ik doe een studie die ik geweldig vind en bovenal, ik heb nooit spijt gehad. Want laten we eerlijk zijn, het had zomaar anders uit kunnen pakken. Misschien had ik Nederlands wel drie keer niks gevonden en had ik volgend jaar aan mijn derde studie kunnen beginnen. Toch ben ik erg blij dat ik de stap heb durven zetten. Niet de stap om te wisselen, maar de stap om te twijfelen; om mijn eigen keuze, terwijl het al ‘te laat’ was, kritisch te blijven bekijken.
Bevind jij je nu in een herkenbare positie? Bespreek het met vrienden en familie, bedenk wat je later met je studie zou willen, maar vooral; durf te twijfelen. Ook als het over jezelf gaat, kun je er best eens naast zitten.
