Iedereen vindt het eng om electronische apparaten te kopen. Een nieuwe tv, computer of tablet… Maar waarom eigenlijk? Eerlijk gezegd is het me niet helemaal duidelijk. Maar ik ben eens bij mezelf te rade gegaan waarom ik zelf er in ieder geval vaak moeite mee heb.
iPad Mini
In de eerste plaats ben ik bang dat het apparaat simpelweg stuk gaat. Of erger nog: dat ik het laat vallen en het dan stuk gaat. Dan heb ik het gekocht, heb ik het thuis voor het eerst in mijn handen en dan denk ik: niet – laten – vallen. Maar na verloop van tijd ebt dat gevoel weg en smijt je je smartphone op de bank alsof het een schoen is. Dus dat is niet de grootste reden waarom dure aankopen doen eng is.
De nervositeit komt denk ik grotendeels voort uit irrationele gedachten. Wat als ik net honderd, tweehonderd, zesduizend euro heb uitgegeven en na een paar dagen blijkt dat ik er niet blij of niet tevreden mee ben? In feite ben ik bang dat mij een knagend gevoel bekruipt dat het product toch niet was wat ik ervan verwachtte. En wat dan? Dan baal je ontzettend dat je zoveel geld hebt uitgegeven aan iets wat helemaal niet zoveel ‘toevoegt’ aan je leven als je had gehoopt.
Maar waarom dan? Omdat het zonde is van het geld? Geld is maar geld. Geld is er om uit te geven, zeg ik altijd maar. Nee, het heeft met iets anders te maken. Misschien zijn we bang om verwend te raken? Misschien zijn we bang voor het gevoel dat we niet tevreden zijn met een product omdat het niet goed genoeg was. We verwachten tenslotte elke keer meer en meer. Zo werkt dat. En wat als je je hele leven hard werkt, veel geld verdient en steeds meer koopt en op een dag beseft dat je nooit verzadigd zult zijn? Dat je eindelijk bent veranderd in de ideale consument van de kapitalistische maatschappij?
Daarom vind ik het veel leuker om geld uit te geven aan iets als een boek, een cadeau voor iemand anders of een heerlijke, uitgebreide maaltijd. Dan kan ik in alle rust genieten daarvan. Al geef ik drieduizend euro uit aan een backpackreis, daar zal ik nooit spijt van hebben. Al is de reis nog zo in het water gelopen (en daar heb ik ervaring mee). Je koopt tenslotte iets dat een ervaring biedt, iets dat persoonlijk is, iets dat jou als mens vormt. En dat is nooit verspilling. Zo’n apparaat staart je maar aan en het doet niets tenzij jij er iets mee doet. Een kil (prachtig, maar kil) en levenloos ding.
En toch ziet zo’n iPad Mini er zo leuk uit. Dilemma’s, dilemma’s.
