“Ben je ook blij dat er een stukje China naar Nederland is gekomen?” Toen iemand mij deze vraag stelde, kon ik even niet verzinnen waar het over ging. Ook al ben ik nog zo slecht met volgen van het laatste nieuws, hier kwam ik zelfs niet onderuit. Iedereen had het erover, ze waren al BN’ers voor ze maar een poot op Nederlandse bodem hadden gezet. Er was jaren lobbyen en een bezoekje van onze koning en koningin voor nodig om het voor elkaar te krijgen, maar nu zijn ze er dan: de twee panda’s van Ouwehands Dierenpark.
Niets is te gek
Zoveel moeite, maar waarvoor eigenlijk? Iedereen lijkt er een mening over te hebben. De panda’s worden schattig gevonden, dan weer lui en dom, of juist fascinerend of oersaai. Het zijn de mislukkingen van de evolutie, of toch niet? Ze worden door de media en het publiek onthaalt als ze dan eindelijk op Schiphol landen. Nu eerst nog in quarantaine en dan zijn ze na een paar weken in al hun zwart-witte glorie te bewonderen, in een verblijf dat met Chinese handen gebouwd is. Want niets is te gek als het om de panda gaat.
Deze lome, bamboe-kauwende knuffelberen zijn het internationale symbool van China. De panda’s in Ouwehands zijn geen gift, maar slecht een lening. In China zelf wordt er veel aan gedaan om de met uitsterven bedreigde diersoort te beschermen. Er zijn veel pandacentrums, waarvan de bekendste in de stad Chengdu is. Daar vrijwilligerswerk doen is zo populair dat je ver van tevoren je plekje moet reserveren. Je moet er dan ook nog eens voor betalen om daar te mogen werken. Maar als dat betekent dat we bijdragen aan het voortbestaan van die lieve beren, dan hebben we het er natuurlijk wel voor over. Van kleins af aan heb ik een pandaknuffel gehad, daarom heb ik toch wel een zwak voor ze. Ik vind het Chinese woord voor panda ook wel heel toepasselijk.Letterlijk vertaald noemen ze de panda een poezenbeer. Knuffeliger kan bijna niet!
Panda’s zijn meesters in eten en slapen
In de dierentuin van Beijing is het eerste wat de bezoekers tegenkomen het panda-verblijf. Een van de mooiste en grootste verblijven van de dierentuin. Maar om er te komen, moeten ze natuurlijk wel een extra kaartje kopen! Ik heb de panda’s daar twee keer gezien, en allebei de keren deden ze precies waar ze het allerbest in zijn: slapen of eten. Ze trokken zich verder helemaal niets aan van het publiek dat zich rijen dik achter het hek of raam verdrong
Afgezien van het pandaverblijf, heb ik helaas niet veel lof voor de dierentuin in Beijing. De hokken zijn klein en kaal, vaak verstoken van ook maar een sprietje groen. Ondertussen probeert het publiek reacties uit te lokken van de dieren door veel lawaai te maken, naar ze te roepen, of gewoon tussen de tralies door de dieren te voeren. Dit zag ik gebeuren op nog geen stap afstand van een bordje dat het voeren van de dieren verbood! Het Chinese publiek schrik je daarmee niet af, ze nemen zelfs plastic tasjes met groente mee om dit aan de dieren te geven.
Chillen in een pandacuzzi
Het zal de panda’s in Ouwehands Dierenpark waarschijnlijk aan niks ontbreken. In een verblijf met een pandacuzzi, handgemaakte Chinese dakpannetjes op het dak en natuurlijk zoveel bamboe als ze maar willen, zullen Wu Wen en Xing Ya het wel naar hun zin hebben. De eerste weken zijn er zelfs Chinese verzorgers om te verzekeren dat de overgang zo goed mogelijk verloopt. Zo groot is die overgang denk ik niet. Zodra het pandaverblijf open gaat voor het publiek, zal het er ongetwijfeld net zo druk zijn als in China.
