Zo ging mijn vorige blog nog over mijn carrièrekeuze, zo gaat deze over mijn baan! Nou ja, baan. Bijbaan kan ik beter zeggen, maar het is nu ook weer niet een doorsnee bijbaantje. Mij zal je niet pizza’s zien bezorgen of drankjes rondbrengen op een druk terras. Je zult mij zelfs helemaal niet zien, want alles wat ik doe, kan fijn thuis achter de laptop: ik ben namelijk sinds een paar weken medewerker klantenservice van Eurail.
Nu denk je misschien, Eurail? Ja, dat bedrijf van die treinpassen! In Europa staat het ook beter bekend als Interrail, maar voor iedereen die niet uit Europa komt, heten we Eurail. Die klanten van buiten Europa, daar ben ik ook voor. Dat is nu ook precies wat dit bijbaantje zo bijzonder maakt. Zodra er een vraag van een Chinese klant binnenkomt, mag ik die namelijk beantwoorden – in het Chinees! De allereerste keer was dit natuurlijk wel even spannend, het zweet brak me nog net niet uit. Maar zodra de eerste paar vragen beantwoord waren en de eerste mails verstuurd, begon het zowaar ook best leuk te worden.
Na genoeg uren en zomers versleten te hebben in de supermarkt of met schoonmaakwerk, kan ik nu eindelijk met trots zeggen dat ik iets heb gevonden dat echt bij me past! Niet alleen wat betreft het Chinees, maar ook wat betreft het treinen. Want van treinen als werkwoord, daar weet ik alles van. Als student in Nederland ben je natuurlijk in een mum van tijd een ervaren treinreiziger, maar in het afgelopen jaar heb ik daar nog een schepje bovenop gedaan. Ik besloot namelijk om niet zomaar naar China te gaan, nee, ik ging met de trein naar China!
Dat begon in Moskou en eindigde twee weken en ruim 9.000 kilometer later in de Chinese stad Jinan, waar ik een jaar zou wonen. Van die twee weken heb ik ruim 7 dagen in de trein doorgebracht! Eerst een wat ouder model, met kleine coupés en piepende remmen, maar dat gaf allemaal niks. Ik begaf me binnen in Harry Potter-achtige sferen en buiten was het een winterwonderland. Na een stop van een paar dagen in Irkutsk en een bezoek aan het bevroren Baikal meer, zat ik weer een aantal dagen in de trein. Misschien lijkt het je niks, maar als ik er nu aan terug denk, vloog de tijd voorbij.
Dit is natuurlijk waar het allemaal om gedaan was: het uitzicht!
Toen ik eenmaal in China was gesetteld, was het echter nog niet voorbij met het treinen! China is nou eenmaal niet zo’n land waar je eventjes doorheen reist. Ik besloot doodleuk om 1700 kilometer verderop vrijwilligerswerk te gaan doen. Vliegen was wat prijzig, dus dan maar de trein! Gelukkig valt er nauwelijks te klagen over Chinese hogesnelheidstreinen. Van binnen lijken ze wel een vliegtuig (maar dan meer beenruimte!), de personeelsleden lijken wel stewardessen en ze rijden allemaal stipt op tijd. Met een maximale snelheid van 300km/u was ik na iets meer dan 11 uur op mijn plek!
Nu mag ik dus advies geven aan Chinezen die juist in Europa willen treinen. Met al die verschillende reisplannen die langskomen, begin ik alweer uit te kijken naar de volgende keer dat ik zelf op pad kan. Het aantal mailtjes dat we uit Aziatische streken binnenkrijgen is nog verre van het leeuwendeel, maar als je het mij vraagt zullen het er alleen maar meer gaan worden. Misschien denk jij nu ook wel, ik wil wel eens wat meer weten over dat treinen. Gewoon je vraag in het Chinees naar Eurail sturen, dan zal ik het beantwoorden!
