Stofhappen

Eigenlijk zou ik nu op een festival met fijne muziek rond moeten banjeren. Met een mislukt vlaggetje op de wang geschminkt en een lekker drankje in de hand. Koningsdag. Mijn raam staat op een kier en ik hoor de plaatselijke fanfare de uiterste best doen het ingestudeerde riedeltje zonder glasgerinkel ten gehore te brengen. Vroeger zou ik er samen met vriendjes achter aanlopen; in onze mooiste oranje-uitdossing op weg naar het parkje in de buurt. Daar zouden we dan meedoen aan wedstrijdjes spijkerbroekhangen, spijkerpoepen of koekhappen. Alleen de echte durfals deden mee aan fierljeppen.

Nee, het is alleen het geluid van de fanfare dat me vandaag doet denken aan de verjaardag van de Koning. Of misschien ook wel het wedstrijdje waar ik vandaag aan meedoe: stofhappen. Scriptiestof. Vandaag heb ik er inmiddels al 5 weggewerkt en er ligt nog een stapel te wachten. Gortdroge stukken die ik langzaam wegkauw. Sommige recentelijk gepubliceerd, andere zo oud en taai dat ze me doen denken aan de koeken van het spelletje op de vroegere Koninginnedag. Alsof het plaatselijke oranjecomité die al aangebroken pakken ontbijtkoek van vorig jaar weer van een stoffige plank had gepakt. Wegspoelen deed ik toen met limonade. Nu met koffie. Liters.

Het schrijven van een thesis is vooral lezen. Héél véél lezen. Al die taaie stof moet uiteindelijk in mijn brein verteren en samensmelten tot een helder inzicht, een logisch stuk dat ik via de rest van mijn lijf vanuit mijn tenen en via de tippen van mijn vingers uitpoep op mijn toetsenbord. Vaak herkauw ik de materie als een koe nog eens na wanneer die heldere inzichten na herlezen toch nog troebel blijken.

Grote gevaar in het schrijven van een scriptie is dat je voor je theoretisch kader teveel stof, stof met veel verschillende smaken en te oude stof naar binnen werkt. Eén hap zou moeten bepalen of het interessant en relevant is of niet. Wie dat niet doet, kan de neiging hebben te moeten braken van alles wat er wel in is gegaan, maar er niet perse thuishoort. Die stof gaat in de weg zitten. Afbakenen is de remedie, de maagzuurremmer voor je brein. Neem stof van gelijke soort, niet te oud, niet te taai en ook niet teveel. Neem een hap en bepaal of je het echt kunt gebruiken voor je door kauwt. Ik blijf voorlopig nog maar even door happen. Met als afwisseling vandaag een oranjetompouce. Leve de Koning!