De stageovereenkomst is getekend. Maandag begin je. Waaraan? Geen idee. Zo begon ik na een korte zoektocht aan mijn stage bij Historisch Nieuwsblad en Maarten!. Ik zou aan het ‘hele redactieproces’ deelnemen, wat dat ook mocht betekenen. Ik moest tijdens de sollicitatie vooral op mijn gevoel afgaan. Stagelopen is een sprong in het diepe.
Ayatollah Khomeini had een knappe kop voor op de cover, vonden enkele dames van de redactie.
Hoe erg je ook je best doet om informatie te verzamelen over wat nou precies je werkzaamheden zullen zijn, uiteindelijk blijft stagelopen een gok. Zelfs ex-stagiairs kunnen slechts een vaag idee geven waar je aan begint. Je moet het ervaren. Je springt in het diepe en je ontdekt vanzelf of je in dit water kunt zwemmen en hoe je dat het beste moet doen. Met vallen en opstaan spetterde ik door de verschillende fases van mijn stage heen.
Watertrappelen
De eerste maand is moeilijk. Je schuift aan in een team waarin iedereen al zijn eigen plekje heeft, terwijl jij nog geen idee hebt waar je moet beginnen. Mijn enige houvast was mijn persoonlijke Bijbel: de stagehandleiding. Langzaam leerde ik de mensen om mij heen kennen en wist ik bij wie ik moest zijn voor welk probleem en hoe de hiërarchische verhoudingen onderling lagen. Niet dat de baas geen tegenspraak duldde – integendeel – maar ik kreeg wel al snel een standje dat ik niet moest doen alsof ik alles al wist.
Dat had ik niet verwacht. Ik was zo gewend om alles te kunnen zeggen en doen in de veilige omgeving van de universiteit. Ik vond het moeilijk om weer onderaan de ladder te beginnen. Op mijn stage – en zo zal het in mijn eerste baan straks vast ook gaan – moest ik opnieuw mijn kennis en kwaliteiten bewijzen. Het was geen doorgaande ontwikkelingslijn vanaf de basisschool via de middelbare school tot aan de universiteit, maar een breuk. Het was geen studie meer, ik moest leren zwemmen.
In eerste instantie is stagelopen als watertrappelend een gewicht omhoog houden. Niet makkelijk!
Daar kwam nog bij dat ik een valse start had in de goedkeuring van mijn stage en stageopdracht. De examencommissie keurde mijn eerste aanvraag af. Dus dobberde ik de eerste maand niet alleen een tikkeltje stuurloos, maar ook doelloos rond op mijn stageoceaan. Maar ik werd wel gelijk aan het werk gezet om mee te draaien in de redactie. Ik hapte naar adem en probeerde krampachtig mijn vingertjes boven water te houden tijdens het watertrappelen.
A-diploma
Gelukkig begon alles na een maand langzaam op zijn plek te vallen. Het Historisch Nieuwsblad komt maandelijks uit en bovendien hadden we al enkele evenementen gehad, dus inmiddels had ik alles een keer voorbij zien komen. Een nieuwe stagiair trad aan en vroeg mij het hemd van het lijf. Amper een maand binnen en ik begon al een beetje expert te worden.
Dat ging niet zonder af en toe nog eens de diepte in te zinken helaas. Zo kreeg ik de simpele opdracht een flinke doos boeken op te sturen naar een recensent. Zo gezegd, zo gedaan. Maar na een week vroeg de recensent zich af waar zijn boeken waren gebleven… Ik had een cruciale stap overgeslagen in het verzendproces en nu was onmogelijk te traceren waar de doos was gebleven. Ik had netjes gedoken, maar onderwater door het gat zwemmen was mislukt. De hoofdredacteur was not amused en ik kon wel door de grond zakken.
Aan de andere kant werden mijn werkzaamheden leuker. Ik had vertrouwen opgebouwd en kon nu zelf baantjes gaan trekken. Ik kreeg eigen projecten: ik interviewde historici en schreef kleine artikelen voor de website. Mijn A-diploma was binnen!
Wedstrijdzwemmen
Inmiddels begonnen de werkzaamheden voor de driemaandelijkse Maarten! op stoom te komen. Hierin kreeg ik veel vrijheid: er moesten interviews met experts geregeld worden die commentaar wilden leveren op een essay van Maarten van Rossem. Ga maar zoeken, regelen en schrijven! Natuurlijk moest Maarten zelf ook aan het woord komen, maar dat kon ‘gewoon’ bij hem thuis onder het genot van een bakje koffie.
Manoeuvreren door de redactionele wateren ging me steeds beter af. Iedereen wist wat hij aan me hadd en ik wist wat ik aan hen had. Meer vertrouwen betekende echter ook meer verantwoordelijkheid. Als de deadlines dichterbij kwamen, werd er nu op mijn steun gerekend. Als ik mee wilde doen met de wedstrijdzwemmers, moest ik wel hard zwemmen.
Voor het nummer ‘Europa first’ van Maarten! heb ik veel werk gedaan.
Naast de redactiewerkzaamheden wilde ik mijn stageopdracht netjes afronden. Het zou een artikel worden dat goed paste bij Historisch Nieuwsblad en bij Maarten!. Voor deze longread vergeleek ik de manier waarop de Verenigde Staten hun militaire operaties rechtvaardigen met de manier waarop de Romeinen dat deden ten tijde van de Romeinse Republiek. Wonderbaarlijk genoeg deden ze dat op een heel vergelijkbare manier. Voor het hele artikel, klik hier.
Douchen
Voor de kerstvakantie rondde ik mijn stage af. Precies wanneer het tijd was om mijn stage af te sluiten en een nieuwe diepte op te zoeken, begon ik me als een vis in het water te voelen. In de laatste weken haalden we nog drie deadlines, in de laatste dagen rondde ik alles af en werkte de stagebijbel bij voor de volgende stagiair, en in de laatste uren zette ik de laatste puntjes op de i van mijn stageopdracht. De zwemles was voorbij, tijd om te douchen.
Tijdens de vakantie gleed alle overgebleven stagestress van me af. Ineens was er niets meer. Scriptie, ja, maar dat leek nog heel ver weg. Deze maand kon ik nog even met weemoed terugdenken aan de maanden die zo snel voorbij gingen. Inmiddels is mijn stageverslag lang en breed ingeleverd en heb ik met een feestelijke spelletjesdag mijn tijd bij de redactie van Historisch Nieuwsblad en Maarten! afgesloten. Wie weet kom ik nog een keer vrijzwemmen…
Staat bij jou een stage voor de deur en heeft deze blog je een hart onder de riem kunnen steken? Of heb jij misschien op een hele andere manier door de woelige wateren van een stage gemanoeuvreerd? Laat het weten!
