De meeste studenten kunnen niet meer zonder: het is hun agenda, hun zoekmachine, hun manier om contacten te onderhouden, hun favoriete liedjes te beluisteren, spelletjes te spelen, en ga zo maar door. Oh ja, en bellen kan ie ook nog. Een echte alleskunner, superhandig (totdat ie kwijtraakt). De hele samenleving lijkt afhankelijk te zijn geworden van de smartphone. Hoewel, heel de samenleving?
Nee, een kleine groep mensen biedt dapper weerstand tegen de oprukkende technologie, met alle gevolgen van dien.
Daar zit ik dan met mijn trouwe mobieltje, papieren agenda en de alsmaar groeiende hoop notitiebriefjes met boodschappen, treintijden, to-do’s en recepten. Ik weiger namelijk een smartphone aan te schaffen. Altijd en overal bereikbaar zijn – nee, dat is niets voor mij. Je mag al blij zijn als mijn mobieltje opgeladen in mijn tas zit.
Prima, ieder zijn ding, zou je zeggen. Maar oho, daar vergis je je! Als niet-smartphone-gebruiker word je namelijk onbewust maar systematisch buitengesloten. Spontane borrel gemist? Stond op de Whatsapp. Geen idee waar je vrienden het over hebben? Waarschijnlijk een nieuwe app. Zit je gesprekspartner midden in jouw verhaal plots op zijn telefoon te tikken? Juist, er zal wel een nieuwe foto/filmpje/comment gepost zijn, die meteen geliked dient te worden. Het is de normaalste zaak van de wereld geworden om tijdens een etentje/borrel/gesprek je telefoon uit je broekzak te halen en iedereen om je heen compleet te negeren. De eerste keer dat mij dit overkwam was ik totaal verbouwereerd, maar intussen kan ik alleen nog mijn schouders ophalen.
Iedereen gaat er gewoon van uit dat je alle groepsberichten ontvangt, iedere 5 minuten Facebook checkt en mailtjes a la minute leest. Doe je dat niet, sluit je jezelf in feite buiten. Eigen schuld? Ik kan het mijn vrienden in ieder geval niet kwalijk nemen. Ik vind het ook lastig dat ze mij altijd apart een smsje moeten sturen of dingen die uitgebreid op de whatsapp besproken zijn nog eens moeten herkauwen omdat ik geen idee heb waar het gesprek over gaat. En niet alleen in je vriendenkring, ook op werk/stage loop je continue achter als je geen deel uitmaakt van de Whatsapp-groep.
Zo wordt de druk om zelf ook zo’n ding te nemen toch erg hoog. Niet omdat ik een smartphone wil hebben, maar omdat ik mijn sociale contacten niet wil verliezen. En dat is toch een vreemde reden om een electrisch apparaat aan te schaffen. Tot nu toe heeft mijn weerzin tegen het compleet afhankelijk zijn van een telefoon het in ieder geval altijd gewonnen.
En wie weet is ook dit maar een fase, want een smartphone is niet altijd even handig: toen ik laatst iets wilde afspreken met een vriendin en zij moest ophangen om de foto van haar werkschema te bekijken voordat ze me kon terugbellen, zat ik met voldoening in mijn papieren agenda te bladeren.
Herkenbaar!!! Ik verzet mij ook tegen de afhankelijkheid van dat apparaat. Desondanks is het enorm lastig en is de sociale druk om het toch aan te schaffen groot. Maar dat stimuleert mij alleen maar om het toch niet te doen. Ik vind het heerlijk om in de bus/trein naar buiten te kijken en van alles te zien in plaats van verzeild te zijn (zoals bijna iedereen) in een smartphone. Het is toch eigenlijk best triest. Ik weet niet of je die afbeelding met quote van Einstein kent, maar die is zo leuk. Einstein zegt: ‘I fear the day that technology surpasses the human mind’ en ernaast een plaatje van jonge mensen allemaal verdiept in hun telefoontje. Hoe toepasselijk! Succes met je verzet! 😉
Bedankt! In dat rijtje circuleert er net nog een toepasselijk filmpje:
http://sftimes.co/?id=637&src=share_fb_new_637
Dat laatste lag waarschijnlijk aan haar, dat moet gewoon kunnen met een smartphone.
Dat zou zomaar kunnen, daar weet ik natuurlijk niets vanaf 😉