Na twee maanden stage lopen heb ik mijn eerste ethische dilemma te pakken. Op mijn blog, www.250woorden.nl, schrijf ik onder andere over mijn stage en wat ik daar beleef. Patiëntcontact is vaak interessant, dus daar wil ik graag over schrijven.
Laatst schreef ik over een voorval dat ook persoonlijk iets met mij had gedaan. Alles was geanonimiseerd, zelfs de instelling en de problematiek bleven onbenoemd. Kat in het bakje, niets meer aan doen dus.
Toch was er een probleem. De mogelijkheid bestaat namelijk dat een van de groepsleden of de patiënt zelf mijn naam Googlet, bij mijn blog terecht komt en het stuk zou lezen.
Nu lijkt er op het eerste oog niets aan de hand. Het stuk was anoniem, mensen van buitenaf weten niet over wie het ging. Toch is het vreemd om iets over jezelf te lezen. Als mijn therapeut over mij zou schrijven dan zou ik daar een ongemakkelijk gevoel bij hebben. Sterker nog, ik zou mij niet meer vrij voelen om alles te kunnen zeggen. Voordat je het weet staat het op internet.
Na een intervisiesessie waarin met name mijn persoon onder een vergrootglas is gelegd, was ik nog niet overtuigd van de harde regel dat je nooit over patiënten mag schrijven. Mensen schrijven toch ook boeken en medische artikelen?
Zie daar de reden dat ik de doorgaans slaapverwekkende Beroepscode voor Psychologen erbij heb gepakt. Wat blijkt:
“Voor wetenschappelijke publicaties, onderwijsdoelen, supervisie en intervisie mag de psycholoog uitsluitend gegevens van en oordelen over een cliënt gebruiken waaruit diens identiteit niet te herleiden is”.
Right…
Dus ik mag wel over patiënten schrijven, alleen niet op een blog. Hoewel, een onderwijsdoel kan breed gezien worden en ik deel mijn kennis via mijn blog. Dus misschien is het toch een onderwijsdoel.
Zoals vaker met ethische dilemma’s is het een grijs gebied. Mijn gevoel zegt dat ik beter niet kan schrijven over patiënten, hoezeer ik dat ook betreur. Ik had gehoopt dat ik interessante cases uit de praktijk anoniem op mijn blog kon plaatsen, gekoppeld aan mijn persoonlijke ervaringen.
Het moet dus anders. De oplossing is om het wel op te schrijven, maar alleen voor mijzelf. Het plezier van het schrijven en het schaven aan een tekst blijft bestaan, met als nadeel dat de lezer het nooit zal lezen.
Sorry daarvoor.
In het uitzonderlijke geval dat ik geen moreel kompas zou hebben, en toch over patiënten zou schrijven, dan is mijn stage-instelling overigens vrij helder.
“Praat nooit over individuele patiënten”.
Hey Bart,
Ik snap je dilemma maar al te goed. Zelfde probleem hier. Jouw stukje doet me denken aan een column in vrouwenblad Grazia (onderwijsdoel?!) van een relatiepsycholoog. De beste man staat er met foto en voor- en achternaam bij. Zijn columns over kibbelende stelletjes zijn hi-la-risch, de stellen compleet anoniem. De grap of de clou zit hem dan ook nooit in iets wat het stel zei of deed, maar in zijn eigen kijk of reactie erop.
Zelf probeer ik de patiëntcasussen te voorkomen, maar wat ik van bloggen geleerd heb:
– Altijd positief blijven over patiënten. Geen oordeel uiten. Als ze het dan al lezen, zien ze dat je altijd respectvol over je patiënten spreekt.
– Tijdsbestek; ik schrijf pas na meer dan 6 maanden na het contact over een patiënt Een beetje patiënt is je dan in ieder geval niet meer aan het googelen.
– Anonimiseren gaat verder dan naam en leeftijd veranderen. In mijn geval kan iemand doodgaan aan kanker, maar ook aan hartfalen. Voor de strekking van het verhaal maakt het geen verschil.
Ik hoop dat je eruit komt. Het zou zonde zijn als je al die heerlijke verhalen niet kan typen. 🙂