Het klinkt als een droom: een blog beginnen of een Youtubekanaal openen en binnen no time duizenden volgers en bewonderaars hebben. Esmée Denters bijvoorbeeld (die eigenlijk alweer vergeten is) lukte het en zo ook Cynthia Schultz beter bekend als Miss Lipgloss. Velen beginnen daarom ook een blog, maar helaas sterft die vaak na een paar maanden een stille dood, want naast je overenthousiaste oma en tante die vrijpostige commentaren plaatsen, leest niemand je teksten. Zo eindigde ook mijn eerste blog, herkenbaar?
Het Web met haar interactieve platformen heeft de wereld veranderd. Anders dan in het tijdperk van voor de uitvinding van het Internet, kan nu ook Jan-uit-de-straat zijn ongezouten mening geven over politieke besluiten ten aanzien van een groot publiek. Een ingezonden brief naar de krant, die alsnog verloren kan gaan tijdens het selectieproces van de redactie, is niet meer. Ben je het ergens niet mee eens? Dan start je toch gewoon een blog en uit je daarop je ongenoegen: weg selectieproces van de krant. Kortom, het interactieve Web lijkt de weg naar vrijheid te verbreden want het walst het selectieproces van de oude poortwachters omver.
De nadruk ligt hier op ‘lijkt’, want wie leest nou die blogs? Juist, vrijwel niemand. Het feit dat je door het Web wel de mogelijkheid hebt om gevraagd en ongevraagd je mening te geven over (on)belangrijke zaken (of je zangtalenten kan laten zien zoals Denters) betekent nog niet dat je direct een groot lezersbereik hebt. Traditionele poortwachters, zoals uitgeverijen en krantenredacties die bepalen wat wel en niet gepubliceerd wordt, zijn weliswaar door het Internet slagkracht aan het verliezen, maar het Web zelf komt zeker ook niet zonder poortwachters. Wat dacht je van de Google-algoritmes? En het censureergedrag van Facebook en Twitter? De complexe wiskundige formules van deze poortwachters zijn minder te begrijpen dan het selectieproces van een krantenredactie, maar juist deze formules bepalen wel wat jij als internetter ziet en leest en wat juist niet.
Bijvoorbeeld: een van Google’s algoritmische pijlers is gebaseerd op links. Websites, waar veel andere websites naar linken komen hoger in de Googlezoekresultaten te staan, vandaar dat jouw blogje ergens op zoekpagina 788 staat, want nooit heeft er ook maar een website naar jou gelinkt. Niemand klikt ooit pagina 788 aan, waardoor niemand ooit – naast je enthousiaste tante – jouw blogjes leest. Kortom, schijnvrijheid dus, want het selectieproces is nog steeds even meedogenloos.
En waarom lukt het dan dat ene blog toch om uit te groeien tot een groot medium? Waarschijnlijk is die reden vrij simpel: net zoals met alle dingen moet je een beetje geluk hebben. En origineel zijn, dat helpt ook dan val je op tussen de massa.
