Halverwege de tafel zweeft een uitgestoken hand. Hier had ik me niet op voorbereid. Wat moet ik ermee? Volgens CBR protocol zou dit gesprek moeten beginnen met de woorden “Helaas, ik heb slecht nieuws voor je…”. Het gezicht van de man tegenover me verraadt helemaal niks over de betekenis van zijn gebaar. Ik besluit me dus maar aan zijn vingers vast te klampen alsof mijn leven ervan afhangt, zweethanden of niet…
“Nou… gefeliciteerd” bromt de man kalm. Tranen schieten in m’n ogen terwijl ik opspring en de hand hysterisch heen weer schudt. “Echt waar?! Is dit echt waar?!” schreeuw ik door het restaurant heen. De man kijkt een beetje bang. Veel te laat besef ik me dat deze reactie waarschijnlijk ietwat ‘apart’ is. De starende ogen van anderen bevestigen dit vermoeden. Als ik eenmaal weer op mijn stoel zit en de man zijn hand heb teruggegeven licht hij zijn besluit toe: “Je kan het en over de rest praten we niet meer; je hebt je rijbewijs”. Een zoute waterval stort zich uit over m’n gezicht. “Ik… ik… bwen zwow blij-hij-hij” breng ik snotterend uit. De man kijkt nog steeds een beetje bang. M’n instructrice, die al die tijd naast me zat, vertaalt vriendelijk voor hem dat ik zijn beslissing zeer waardeer en dat ik heel gelukkig ben.
Een korte week later neem ik vol trots mijn roze pasje in ontvangst. Op de voorkant van het ding staat een foto die de fotograaf omschreef als “niet eens zo heel crimineel-achtig”. Echt mooi is het dus niet maar dat maakt niet uit. Mijn doelstelling is behaald! Ondertussen ben ik niet alleen door Den Haag maar ook door heel Europa heen gecrost met de auto, zelfs haarspeld bochten ben ik nu de baas (in een auto zonder stuurbekrach-tiging!). Voor mij bewijst dit dat alles kan als je maar doorzet. Die les is misschien nog wel belangrijker dan het rijbewijs zelf. Vallen en opstaan hoort erbij. Dat geldt eigenlijk voor alles in het leven, ook voor afstuderen. Ik hoop alleen dat ik dáár geen 7 pogingen voor nodig heb ;p
