Afgelopen woensdag werd ik opgebeld met de vraag of ik even een biertje wilde doen in de stad. Aangezien drinken zeg maar best wel mijn ding is zei ik geen nee. Ik verfde de wimpers, stiftte de mond, knelde de toevoer van bloed naar de tenen vakkundig af met de daarvoor bedoelde skinny-jeans en plaatste mezelf op een voetstuk van 10 centimeter. Mijn hakken en ik waren klaar voor heel even bieren in de stad. De plek van bestemming bleek de Catena te zijn. Voor de niet Leidenaren: Catena taat bekend als de minst corporale vereniging van Leiden waar je vaak zomaar in mag -want Canteanen zijn niet van de exclusieve clubjes- en vervolgens voor 1 euro bier kan drinken onder het genot van de nieuwste Rammstein of een klassieke meegrunger. Overhemden zijn hier de uitzondering, een lange baard de norm.
De laatste keer dat ik in Catena was, fietste ik na twee uur weer gefrustreerd naar huis. Niet omdat ik me niet had vermaakt, nee, ik had te vroeg gepiekt -te vroeg op de avond dronken zijn- en snapte niet meer zoveel van het leven. Met mijn primitieve mindset -gedachtenbites van maximaal vier woorden zoals ‘voel niet lekker niet’- moest ik toen maar besluiten dat ‘naar huis, nu’ geen gek idee was. Ook op de fiets naar huis snapte ik het leven niet meer zo goed, en vooral niet waar mijn sleutels toch waren. Na een middernachtelijk telefoontje met mijn huisgenootje bleek dat mijn sleutels inderdaad in mijn slot zaten. De ochtend daarna snapte ik het leven wel weer, maar niet waarom het licht aan was, ik met schoenen aan in bed en lag en waarom de deur open stond.
Met het voornemen het nu even wat makker aan te doen stapte ik op de fietst. Bij binnenkomst hoorde ik 
Britney Spears me toe blèren, met een mannenstem. Het bleek dat er Open Week was en er elke dag van deze een themafeest werd georganiseerd. Vanavond was het Star Wars avond, er was een dansvloer en een karaokezaal. De eerste observaties van de avond: headbangen is still allive, lengte van hoofdhaar is hier niet gecorreleerd met geslacht, ik ben underdressed, de cocktail- bar is open. Dit laatste was doorslaggevend voor het overboord gooien van het goede voornemen van eerder die avond. Bij de cocktailbar kan je namelijk mixjes als Margaritha en White Russian bestellen voor twee of drie euro. Op uiterst professionele wijze, er wordt zelfs gebruik gemaakt van een digitaal volgnummersysteem, heb je voor 13 euro 5 cocktails. Hoe dan?!
Helemaal in mijn nopjes wachtte ik rustig tot onze drankjes afgemixt waren. Toen volgde mijn tweede observatieronde van de avond. Mijn oog was namelijk gevallen op een gezelschap van een meer corporale vereniging dat in jasje dasje stond te schamperen over wat ze om zich heen zagen. Met een mengeling van lachen met en lachen om stonden ze het gebeuren om zich heen te bekijken. Bewegingen die wijzen op ongemak en lachjes met de kinnen omhoog werden uitgewisseld tussen de soortgenoten, waarschijnlijk gepaard gaand met heimwee naar de eigen kudde en gemengde gedachten aan de mogelijk negatieve invloed van hun aanwezigheid in deze omgeving op de eigen status.
Nadat de cocktails achter de kiezen waren was het tijd om ons op de dansvloer te begeven. Lightsabers werden vrolijk door de lucht gemaaid (1 werd zelfs trots gepresenteerd met de begeleidende uitleg ‘deze geeft licht én trilt) en het moeder spaceship aan het plafond hield alles rustig in de gaten. Het was druk, er werd gedanst en gejaagd. De menigte, zoals elke feestende menigte, negeerde de Andries Knevelpreken van de prefrontale cortex meer en meer naarmate de avond vorderde en gaf haar protest tegen sandwichpraktijken en het beer googles effect op. Rond 01:00 snappen de mannen van het corporale gezelschap het leven volgens mij niet meer: ze zijn spoorloos verdwenen. Ik, daarentegen, snapte aan het eind van de avond het leven opeens in al haar eenvoud en bedacht iets brilljants. Ik ben het nu alleen even vergeten. Waarschijnlijk iets met meer Star Wars. En cocktails.
