Het LUMC: Waar patiënten en studenten samenkomen

Het is 9:20. Ik kom uit de trein en neem de hoofdingang van het LUMC. Daarbij passeer ik patiënten, medewerkers, een ambulancebroeder en uiteraard het kunstwerk “Homunculus loxodontus” waar nog steeds selfies mee worden gemaakt. Ik neem de trap naar de eerste verdieping, waar zich de meeste studentenactiviteit concentreert rondom de collegezalen en de bibliotheek Walaeus. Ik heb college is collegezaal 3. De Faculteit Geneeskunde kent zes collegezalen, waarvan vijf zich in het hoofdgebouw van het ziekenhuis bevinden en eentje, de grootste van allemaal, in het speciale Onderwijsgebouw, waar zich ook werkgroepruimten bevinden. Als student Biomedische Wetenschappen ben ik eigenlijk zelden in collegezaal 6 te vinden – veel te groot voor ons.

9:30, college begint. Dit keer is het een bekende docent die we al vaker hebben gehad, iemand die nauw betrokken is bij het onderwijs van onze opleiding. Soms hebben we ook artsen voor de collegezaal staan. Die komen bij wijze van spreken zo uit hun spreekuur of operatiekamer. Het college is een introductie voor het vak dat we de komende vier, vijf weken volgen. Dan is er tentamen, en begint het volgende vak. Enzovoort, enzovoort.

12:00, de collegezaal wordt onrustig en de studenten zijn toe aan pauze, maar de coördinator van het lijnvak Communication in Science komt nog wat uitleg geven over een verslag dat we moeten schrijven. In dit geval is dit over een practicum dat we moeten doen tijdens het nieuwe vak dat we volgen, maar soms is het ook een losstaande opdracht. Dit lijnonderwijs volgen we gedurende de hele bachelor en is geïntegreerd in het blokonderwijs.

12:35. Tijd voor pauze. Twee opties: het ziekenhuisrestaurant of HePatho, de studentenbar van de Faculteit Geneeskunde. Studentenbar? In een ziekenhuis? Ja, je leest het goed, het is echt waar. Onze collegezaal 1 bevindt zich HePatho, waar je als student de goedkoopste koffie en thee van het hele LUMC kunt halen, en de lekkerste tosti’s. Het wordt het ziekenhuisrestaurant, dat uitzicht biedt op de bloedafnamepost van het ziekenhuis en de AKO. In de pauze zitten hier dokters, coassistenten, onderzoeksgroepen, studenten, bezoekers en patiënten, gezamenlijk hun warme maaltijd of broodje gezond te nuttigen. Het is ergens een vreemde combinatie, en ik moest in het begin ook echt wel wennen aan de dynamiek en de sfeer van het ziekenhuis. Het is een ziekenhuis, waar honderden patiënten elke dag contact hebben met de artsen van het LUMC, maar het is ook een onderzoeksinstituut én een faculteit van Universiteit Leiden. Als je in HePatho zit, of in een collegezaal, krijg je weinig mee van het ziekenhuis-wezen, maar als er op de gang dan een bed met een patiënt voorbij rijdt, dan besef je je weer waar je bent. Het LUMC is waarschijnlijk de meest vreemde faculteit van de Universiteit, maar misschien ook degene die het dichtst bij de realiteit én de maatschappij komt. Ik mag er gelukkig nog een aantal jaar rondlopen, en ook tosti’s nuttigen in de studentenbar.