Onze presentatie op de Human Welfare Conference.
Vorige week vertelde ik over mijn ervaringen op een grote conferentie. Afgelopen weekend was het mijn beurt om op een conferentie te presenteren. En niet zomaar een conferentie… Hoewel, bestaat er zoiets als ‘zomaar een conferentie’? Ik zou het overal zenuwslopend vinden om te mogen presenteren. Toch was deze in mijn ogen heel bijzonder: de presentatie vond plaats op de Human Welfare Conference aan de universiteit van Oxford.
Hoe ik dat in vredesnaam voor elkaar gekregen heb? Mijn studiecoördinator stuurde een ‘call for papers’ door van de conferentie. Het onderwerp van de conferentie was “Well defined? Interdisciplinary understandings of human welfare.” Op het eerste gezicht niet iets waar je het werk van een literatuurwetenschapper onder zou scharen. Maar op dit punt kwam mijn vriend Caspar om de hoek kijken.
Cas in het gras op locatie – zoals alle colleges in Oxford was ook dit gebouw prachtig, natuurlijk met grasveldje.
Caspar studeert sociale geografie en vond het wel lachen om een voorstel in te sturen. Na een dag brainstormen, typen en klagen over het referentiesysteem van de universiteit van de ander (hij studeert in Utrecht), hadden we een voorstel waarin onze beide studies terugkwamen. We gingen kijken naar het maken van keuzes. Caspar kwam met een theoreticus die beargumenteerde dat de keuzemogelijkheden van mensen in ontwikkelingslanden vergroot moesten worden. Daar ging ik tegenin met een literair werk, Brave New World van Aldous Huxley, waarin niemand een keuze heeft, en iedereen gelukkig is. Vanuit deze twee standpunten beredeneerden we hoeveel keuze genoeg is.
Blijkbaar vond Oxford ons idee leuk, want we werden ook echt uitgenodigd. Paper werd dus geschreven, powerpoint in elkaar geklust, tickets geboekt, en afgelopen donderdag vertrokken we naar Oxford voor de presentatie. De conferentie begon pas op vrijdag, maar ja, we wilden natuurlijk ook wel even de toerist uithangen in de stad van Alice in Wonderland, His Dark Materials en de opnames van Harry Potter.
Ter plekke werd een getekende versie van onze presentatie gemaakt! Dit is het resultaat.
Op de conferentie zelf waren wij in het laatste panel ingedeeld, op zaterdagmiddag, dus we hadden ruim de tijd om zenuwachtig te worden van het niveau van de andere deelnemers. Vrijwel allemaal waren ze al bezig met hun PhD en presenteerden ze op deze conferentie het onderzoek van hun masterscriptie – er waren niet veel mensen die hun onderzoek speciaal voor deze conferentie hadden gedaan, zoals wij. Dat was behoorlijk intimiderend, en leuk voor Caspar die aan iedereen kon vertellen dat hij officieel de laagst gekwalificeerde deelnemer was (hij heeft vorige week zijn bachelor gehaald, hulde!)
Met de prijs die we aan het einde van de conferentie wonnen!
Toen het onze beurt was, waren we eigenlijk behoorlijk nerveus, maar het publiek was er blij mee. Omdat het een interdisciplinaire conferentie was, hadden wij onze presentatie erg toegankelijk gemaakt. Dat is natuurlijk makkelijker als je weinig weet van elkaars studiegebied en dus tijdens het maken van het paper en de presentatie hier al mee bezig bent. Misschien dat we daarom goed werden ontvangen. Hierbij overdrijf ik niet. Aan het eind van de conferentie wonnen we een award “for an outstanding contribution to the Human Welfare Conference”. We waren lichtelijk in shock. Een award van de universiteit van Oxford! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Beste Kanta,
Met veel plezier je verslag gelezen. Chapeau voor deze prestatie samen met Cas neergezet. Met recht beloond voor de originele aanpak en de inhoud natuurlijk.Proficiat hoor!! Jullie zijn weer een ervaring rijker en het staat ook nog mooi op je c.v..Laat je dit ook even aan Caspar lezen? Nog veel succes met jullie verdere plannen en een goede zomer gewenst.
liefs, ook namens Coen,
t. Carla