Op een paar meter voor mij zijn een student en acteur in een gesprek verwikkeld. Ik wrijf m’n klamme handen nog maar eens aan mijn broek af. Waarom gaat mijn hartslag niet wat langzamer? Op deze manier kan ik nooit rustig in het gesprek zitten. De docent kijkt op van zijn iPad en werpt een blik de klas in. “Bart, zou jij het gesprek over willen nemen?”. Het is een vraag, maar de kans is nihil dat je er op dit moment nog onderuit komt. Ik sta langzaam op, de gedachten “show time!” en “fuck me” flitsen door m’n hoofd.
Terwijl ik mij een weg baan tussen de ruggen van medestudenten en de muur van het lokaal geef ik een nerveuze glimlach aan de student die ik aflos. Met iets meer ontspanning in mijn lijf was het een brede glimlach geworden. Helaas blijft het nu bij twee samengeknepen lippen die een dappere poging doen om uit de verkramping te schieten. Ik ga zitten en probeer mijn spanning onder controle te brengen. Zou de rest van de klas doorhebben dat ik klamme handen heb? Waarom wilde ik deze vraag ook al weer als eerste stellen? Met trillende stem strompelen de eerste woorden mijn mond uit. Shit, ik zie studenten dingen noteren. Was mijn vraag slecht?
Oké, opletten nu, voordat je niets van het antwoord hoort. Ik stel een volgende vraag. Tijdens het antwoord pieker ik hoe we van het zelfbeeld van de patiënt soepel naar zijn jeugd en de relatie met zijn ouders kunnen komen. Concentreer je toch eens op het antwoord, je bent veel te veel met jezelf bezig. Met behulp van wat psychologisch kunst- en vliegwerk komen we bij het onderwerp waar ik wilde komen: de jeugd van de patiënt. Eindelijk gaan we praten over de mogelijke oorzaak van zijn klachten. Ik ontspan iets meer en ga rustig achterover zitten.
Op dat moment begint iemand te praten die niet aan het gesprek deelneemt. “Bart, je mag weer op je plaats gaan zitten.”. Ik word ruw uit mijn rol van psycholoog getrokken en weer in die van student geplaatst. Het is voorbij. Ik voel opluchting omdat het voorbij is en irritatie omdat we net iets interessants bespraken. Terwijl ik naar mijn plek loop krijg ik een nerveuze glimlach van de student die mij aflost.
