Het is me gelukt. Ik mag naar Canada. Mijn cijfers bleken goed genoeg, de motivatiebrief van mijn docent was lyrisch genoeg, en ze hadden nog een plekje over bij de uitwisseling. Het kan niet beter. Eigenlijk geloof ik het nog steeds niet, als ik zie hoe soepel het nu allemaal gaat, in vergelijking met mijn vorige uitwisseling in Engeland.
Bij mijn uitwisseling naar Newcastle had ik het geluk om een Erasmusbeurs te krijgen. De andere studenten die op uitwisseling wilden, kregen geen beurs, en moesten onbetaald Nederlandse les geven aan de universiteiten waar ze terecht kwamen. Dan had ik het nog wel prima getroffen. Helaas was het aanvragen van de Erasmusbeurs een verschrikkelijk gedoe: we kregen de aanvraagformulieren twee dagen voor de deadline pas aangeleverd, de inschrijving voor de vakken bleek niet officieel te zijn waardoor bij aankomst bleek dat de vakken waar ik me voor had ingeschreven niet bestonden… Er zijn mensen die de trein/boot/vliegtuig terug naar huis nemen omdat hun Erasmusuitwisseling zo slecht geregeld is.
Daarom vertrouw ik de University of British Columbia nog steeds niet. Het gaat allemaal zo makkelijk. Dag één: brief binnen. Dag twee: studentnummer aangevraagd. Dag drie: mailtje met alle informatie die je nodig hebt. Ook hoef ik geen Canadees collegegeld te betalen omdat ik een uitwisseling doe. Wat voor een planeet is dat, Canada? Inmiddels heb ik me ook kunnen inschrijven voor mijn vakken (‘je kunt je voor 6 vakken registreren, maar je kunt een top-20 opgeven’), en heb ik een kamer gekregen. Een kamer in een huis waar voornamelijk masterstudenten en internationals wonen – hoera, leeftijdgenoten! En mochten er dan nog dingen zijn die je zelf moet regelen en die je niet snapt: het International Office geeft liveshows op internet. Wegens het tijdsverschil helaas voor mij wel om 2 uur ‘s nachts, maar het idee blijft leuk.
Maar eh, wat ik nou precies in Canada ga doen? Gewoon, studeren, maar dan ergens anders. Aan UBC worden vakken aangeboden die ik hier niet kan volgen, en in het studiegebied waar ik me mee bezig houd (interculturele literatuurwetenschap) is het heel interessant om perspectieven vanuit verschillende landen te krijgen. UBC kwam hiervoor als meest geschikte universiteit uit de bus.
Kortom, ik heb een studie en een huis, en een visum blijk ik niet nodig te hebben. Ik hoor van iedereen om mij heen dat Canada een soort walhalla is waar de alleraardigste mensen van de hele wereld wonen, en ik begin het nog te geloven ook. Mijn ticket is geboekt – niets staat meer in de weg van mijn tweede grote internationale avontuur…
