Na ruim twee jaar co-assistent zijn, waarvan nu enkele maanden als oudste co/semi-arts, kan ik één ding met zekerheid zeggen. Ik heb moeite met loslaten. Ik heb moeite met loslaten wat ik gezegd of gedaan heb, wat er tegen mij gezegd is en hoe het met mijn patiënten gaat. Ook kan ik het gevoel moeilijk loslaten dat ik iets vergeten ben of dat ik nog niet goed genoeg ben.
Een ontslagbrief uitprinten
Op mijn compensatiedag (=vrije dag, omdat ik een weekenddienst heb gedaan) word ik veel te vroeg wakker (stomme biologische klok) en bedenk ik me opeens dat ik de ontslagbrief van een patiënt die vandaag naar een revalidatieplek zal gaan ben vergeten uit te printen. Ik app de andere semi-arts met de vraag of zij dit alsnog wil doen. Ze moet lachen wanneer ik over mezelf zeg dat ik ‘issues’ heb, wetende dat ook zij moeite heeft met loslaten. Daarna draai ik me weer om, maar de slaap vatten lukt niet meer.
Een slechte prognose
Op vrijdagmiddag doe ik de deur van de artsenkamer achter mij dicht. Ik ga vanavond naar mijn ouders. Ik heb een brok in mijn keel. Een patiënt met acute draaiduizeligheid en dubbelzien verdachten we van een herseninfarct, maar dit bleek op MRI een hersentumor te zijn. Ik heb een brok in mijn keel. Vanwege een ziek familielid kan ik dit altijd slecht hebben, zo ook nu. Eenmaal bij mijn ouders barst ik in tranen uit. Ik realiseer me maar al te goed wat dit voor de familie van de patiënt zal betekenen.
Een levensbedreigende situatie
Ik word door de verpleegkundige bij een patiënt op de afdeling geroepen, waar het plotseling erg slecht mee gaat. Ze heeft een bedreigde ademweg, waarbij ze erg benauwd is en het zuurstofgehalte in haar bloed zakt. Zuurstof geven helpt niet voldoende. Er moet iets gebeuren. Ik beslis dat ik dit niet alleen aankan. Hierop bel ik mijn supervisor en leg kort en krachtig uit wat er aan de hand is. Ik stel voor dat ik het IC-team wil bellen. Ze is het met mij eens. Vrij snel zijn er twee artsen en een verpleegkundige aanwezig en ze gaan aan de slag. Ik kijk enigszins beduusd toe, maar ben tevreden met hoe ik gehandeld heb. Toch speelt dit scenario zich de dagen erop nog steeds af in mijn hoofd. Heb ik het echt goed gedaan? En wat had ik gedaan als…
Een vervelend gesprek
Het komt weleens voor, gelukkig niet heel vaak, dat specialisten ‘not-amused’ zijn wanneer ze door iemand gebeld worden met jaren minder ervaring dan zij. Ze zijn waarschijnlijk vergeten hoe het was toen ze zelf de co/jonge dokter waren en ze in opdracht van hun supervisor moesten bellen met die ‘ene enge specialist’. Een gemene opmerking is dan zo gemaakt. Zelf zijn ze het waarschijnlijk zo weer vergeten. Ik daarentegen niet. Ik kan het vaak niet loslaten en het maakt me angstig om de volgende keer te bellen, waardoor ik het liever niet doe. Maar daar zal die specialist waarschijnlijk wel blij mee zijn, lekker rustig. Haha…
Co-assistent/semi-arts zijn is erg leerzaam. Naast alle medische inhoudelijke kennis die je opdoet, leer je ook jezelf kennen. Zo heb ik geleerd dat ik moeite heb met loslaten. Wat mij erg helpt, is afleiding zoeken. Juist op de momenten dat ik het erg druk heb! Ik spreek af met vriendinnen en verbiedt ze om over medische zaken te praten. Ik ga een goede film kijken met mijn vriend. Of ik ga paardrijden. Op dit soort momenten vergeet ik het ziekenhuis even en kan ik mijn zinnen verzetten. Dat ik moeite heb met loslaten is soms nog erg lastig, maar ik denk dat dit mij uiteindelijk een gedreven en betrokken arts zal maken.
Benieuwd naar wat ik nog meer meemaak als coassistent? Lees hier hoe ik het vind om coassistent te zijn, hoe ik het ervaren heb toen er voor het eerst een patiënt overleed, wat ik heb meegemaakt tijdens mijn stage in Oeganda, hoe is het me afging toen ik voor het eerst de wond van een patiënt mocht hechten en hoe ik het vond om bij een bevalling te zijn.
Als coassistent heb ik een geheimhoudingsplicht. Om die reden is bovenstaande tekst zoveel mogelijk geanonimiseerd.
