Het is een klein half uur reizen vanaf mijn nieuwe kamer naar het centrum van London. Deze locatie is niet alleen prijstechnisch gekozen, de huurprijs lijkt omgekeerd evenredig met de afstand tot de Tower of London, het is ook maar tien minuten fietsen naar het hoofdkantoor van het farmaceutisch bedrijf waar ik stage loop, GSK House. Eigenlijk bestaat de metropool London uit een samensmelting van 32 verschillende steden (boroughs, een kruising tussen wijk en stad), waarvan het resultaat is dat Ealing, waar ik woon, een eigen centrum heeft compleet met mall. Eerlijk gezegd heeft deze buitenwijk meer winkelgelegenheden dan geheel Leiden, maar dat terzijde. Voldoende vermaak voor een doordeweekse dag.
Uitzicht vanaf het Tate Modern op de Millennium Bridge en St.Paul
In het weekend pak ik echter de fiets of Tube naar het centrum van London, dat is toch spannender. Ongeacht het tijdstip, er zijn altijd mensen in London. Zakenmensen, dagjesmensen, toeristen, studenten. Je herkent ze niet alleen aan de richting van hun blikken – achteloos naar de klok om te kijken hoe laat het is, of hoopvol afwachtend of de Big Ben al gaat slaan – maar ook aan de snelheid van de pas. Snelle tred betekent zaken, normaal tot snel zijn toeristen die hun programma aflopen, en langzaam struinend ben ik, in de wetenschap dat ik nog genoeg weekenden heb om me in London te vermaken.
Het mooiste van London is dat alle grote musea gratis te bezichtigen zijn. Als je een brug over wandelt en plotseling het Tate Modern ziet, maakt het niet uit dat je nog maar een uurtje tot sluitingstijd hebt. Dus ik wandel naar binnen en bekijk een scala aan moderne kunst in verschillende vormen. Mijn oog valt op een stapel van honderden vellen papier, geschat op formaat A0. ‘Untitled (“Double Portret”)’, heet het. De twee cirkels verbeelden een niet te discrimineren relatie, maar wat meer opvalt is dat dit kunstwerk niet is afgezet en je er zo over kan struikelen. Ik wandel door en vergeet de stapel weer, ondergesneeuwd door Mondriaan en Picasso.
’s Avonds wandel ik langs de Thames, langs London Eye en de straatartiesten tot mijn voeten me weer bij de Millennium Bridge brengen, de brug voor het Tate Modern. Daar valt mijn oog op een vel papier op de brug, nauwelijks herkenbaar door de afdrukken van het traliewerk van de brug en de vele voetstappen, maar het is ‘Untitled (“Double Portret”)’! Ik kijk om me heen, maar van de weinige mensen op de brug keurt niemand het stuk een blik waardig. Ik twijfel, maar besluit dat het het beste is om het kunstwerk voorzichtig op te rollen, mee te nemen en morgenochtend het Tate (of de politie?) te berichten. Na een lange, onrustige reis, kom ik thuis en start ik de pc op. Zou het Tate replicaties verkopen?
Ik lees dat het kunstwerk mede gekenmerkt wordt door zijn status van ‘anti-monument’, symbool voor loss and regeneration en kritiek op kunst op afstand. Bezoekers mogen ad infinitum het kunstwerk meenemen! De desillusie maakt al gauw plaats voor trots: ik heb een unieke versie van het kunstwerk, met de duidelijke afdruk van het Londonse leven!
Stoer! A piece of art in je eigen studentenkamer.