Interviews lijken altijd een heel goed idee als je aan een scriptieplan zit te werken. Leuk toch? Als je ergens data vandaan moet toveren kan het maar beter tijdens een gezellig theekransje zijn. Je voert gewoon een aantal gesprekjes met mensen die het super fijn vinden om hun kostbare tijd aan jou te besteden en bovendien heel blij zijn dat ze allerlei gevoelige organisatiegegevens op tafel mogen gooien. Hoppa! Klaar is kees. Je schrijft even op wat je gehoord hebt en de scriptie is geboren. Dit was mijn beeld van interviews toen ik opschreef dat ze onderdeel zouden worden van mijn onderzoek. Dat ik welgeteld 0 mensen kende die ik zou kunnen interviewen was absoluut geen obstakel in mij ogen. Het zou zichzelf allemaal wel regelen.
Inmiddels ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik destijds leed aan een zeer zware ‘kop in het zand’ verstandsverbijstering. Wellicht heb ik teveel zonlicht gehad. Ik was in ieder geval nogal optimistisch. Scriptie-interviews komen over het algemeen niet zomaar uit de lucht vallen weet ik nu. Je moet ze min of meer verkopen via het algemene informatie mailadres of -telefoonnummer van een organisatie. Gemiddelde reactietijd: een week. Dan heb je nog geluk dat ze je niet compleet negeren. Dus toen ik zomaar opeens een telefoonnummer toegeschoven kreeg van een daadwerkelijk persoon in plaats van een anonieme informatie-stem was het duidelijk. Bellen! Desnoods stalken! Ik moest en zou een interview inplannen!
Met bibberende zweethandjes pakte ik mijn telefoon en klemde hem zo stevig mogelijk vast. Nog even diep inademen, het nummer voor de zoveelste keer controleren en… “Hallo, met Inge de Ruijter. Ik vroeg me af of… bla bla bla bla… Dus zou u dan heel misschien alstublieft mee willen werken aan mijn onderzoek?” Ik had alles gedaan wat ik kon: de naam en functie van mijn begeleider gedropt, mijn eigen functie (student) achterwege gelaten, gezegd dat we de onwijs belangrijke eindresultaten met de organisatie zouden delen en een zo volwassen mogelijke stem opgezet. Ok, ik moet toegeven dat de uiteindelijke vraag toch meer op een smeekbede leek dan op een professioneel voorstel maar het eindresultaat was er niet minder om. De man aan de andere kant van de lijn zei JA! Hij zei: “Mmm mmm ja hoor, we willen best meewerken.” Halleluja! Nu maar hopen dat dit wonder zich herhaalt. Mijn scriptieplan beloofde namelijk interviews en dat is helaas nog altijd meervoud…
