Tijdens de master Clinical Psychology moet je constant reflecties produceren en therapie ondergaan. Het is geen verrassing dat dit best zwaar kan zijn. Laat dit je niet afschrikken, de beste psychologen zijn die mensen die het beste kunnen reflecteren. Als je niet weet waar je sterke en zwakke punten liggen, dan weet je ook niet wat je hebt in te zetten in het contact met een cliënt en is het lastig om jezelf te blijven ontwikkelen. Het is dus soms frustrerend om jezelf zo te onderzoeken, maar je wordt er een betere psycholoog van.
Tijdens de master geef je therapie aan elkaar. Het is goed om cliënt te zijn, om met je eigen zwakke kanten geconfronteerd te worden en hier over te praten met iemand. Je kent ze wel, die slechte kanten die zo nu en dan weer even de kop opsteken. Iedereen heeft ze, of het nu perfectionisme, laksheid of verlegenheid is.
Bij mij was het met name perfectionisme. Onderdeel van mijn therapie was een dagboek, waarin ik mijzelf elke dag een compliment gaf voor iets dat ik die dag goed had gedaan. Het kostte veel moeite om elke dag iets te vinden, ik moest er echt aan wennen dat ik ging letten op dingen die ik goed deed. Tot dan toe had ik de focus gelegd op wat fout ging, want waarom zou je jezelf niet constant willen verbeteren? Omdat het mij veel moeite kostte om positieve dingen te zien wilde ik meteen effect zien. Dat gebeurde niet. Gek hè, als je maar twee weken bezig bent.
M’n therapeut zei dat het wel een half jaar kon duren voor ik verandering zou zien. Dat moment is nu een aantal maanden geleden. Ik heb de oefeningen zelfstandig voortgezet, onder het mom “ik heb toch niets te verliezen”. Mijn leven is grotendeels hetzelfde, al zit ik wel iets beter in mijn vel. Ik zie dat er een aantal thema´s zijn waarin ik dingen goed doe, zoals werk, vrijwilligerswerk, koken en het zoeken van ontspanning.
Zo zie je maar, je leert ontzettend veel over jezelf als je psychologie gaat studeren. Hoewel, je moet het wel durven en er open voor staan. Er is moed voor nodig om die dingen aan te pakken waar je het liever niet over hebt. Is het soms zwaar? Ja, natuurlijk, heel zwaar soms. Maar het is het volledig waard.
Wat is dit herkenbaar. Onderschat de kracht van positief denken niet. Sinds kort geef ik training samen met collega’s aan mensen die re-integreren op de arbeidsmarkt. Wij collega’s geven elkaar telkens complimenten over wat we doen. Dit reflecteren wij naar de cursisten door een positieve uitstraling en boodschappen geven. Na 3 dagdelen is er een hechte positieve groep ontstaan die weer zin heeft om acties te ondernemen. Cursisten die binnenkomen en achterover hangen met een zeer negatieve uitstraling zitten de laatste les op het puntje op hun stoel met een big smile en vinden jammer dat het is afgelopen.
We gebruiken heel veel reflectie in de groep ook onder cursisten naar elkaar. Dit stimuleren wij.
Het is bijzonder mooi om te zien hoe mensen elkaar steunen en helpen.
Zo’n training geven geeft een enorme positieve oppepper voor trainer en cursist.
Als je het effect van reflectie wil zien dan zou je eigenlijk een moeten komen kijken.