“Demi, onze eerste keuze is op jou gevallen. Zou je kunnen laten weten of je nog steeds geïnteresseerd bent in het lopen van een stage bij de Nederlandse ambassade in Marokko? Bedankt!”
Zo klinkt de voicemail die ik afluister na een lange dienst op werk. Ik zit op de grond van het magazijn en ik staar een beetje verdoofd van verbazing en ongeloof naar mijn teamleider die me aankijkt met een blik van: “gaat het wel goed?”. Ik hang de telefoon op en ik zeg verbijsterd: “Ik mag stage lopen… in Marokko… bij de ambassade”. Oh. My. God!
In de afgelopen maanden heb ik verschillende keren gesolliciteerd voor stages bij -uitsluitend- ambassades in verschillende landen. Tijdens mijn master Public International Law ben ik erachter gekomen dat ik internationale betrekkingen erg interessant vind en om die reden wil ik graag meer leren over het werk dat ambassades verrichten. Na verschillende afwijzingen ben ik steeds een stapje verder gekomen. Toen ik voor de ambassade in Marokko solliciteerde had ik echt nog vrij weinig verwachtingen, maar het leek me een erg interessante stage in een land waar ik al heel lang een keer heen wilde. Daarom solliciteerde ik hierop, ook al was het op de economische (en niet de politieke) afdeling. Ik dacht: niet geschoten is altijd mis.
Toen ik uitgenodigd werd voor een gesprek was ik dan ook erg blij en heb ik me vol verdiept in Marokko, Rabat, de Marokkaanse economie en de ambassade. Hoe meer ik onderzocht, hoe leuker ik het vond. Tijdens het gesprek had ik een neutraal gevoel. Ik moest een klein deel van het gesprek in het Frans voeren, wat ik niet had verwacht. Het ging wel oké maar ik schatte mijn kans daarna redelijk klein in. Ik bedoelde: als er maar één iemand was die een meer economische achtergrond had, of wat beter Frans kon spreken dan ik, dan zou hij of zij deze stage krijgen.
Maar, ik had het verkeerd. De keuze was op mij gevallen en ineens wist ik dat ik binnen zes weken voor vijf maanden naar Marokko zou gaan. Inmiddels zijn we iets meer dan twee weken verder en heb ik eigenlijk alles al geregeld. Ik heb een huis, ik heb mijn kamer onderverhuurd, ik heb (met pijn in mijn hart, dat wel) ontslag genomen bij de Starbucks en ik heb alle formulieren voor het Ministerie ingevuld.
Ik vlieg de 29ste richting Rabat en 1 februari zal ik beginnen bij de ambassade. Ik heb er echt ontzettend veel zin in maar ik vind het ook heel erg spannend. Ik ben nog nooit in Marokko geweest, mijn Frans is wel oké maar niet om over naar huis te schrijven en dit zal de eerste keer in mijn leven zijn dat ik fulltime werk. Op dit moment ben ik alle praktische zaken aan het regelen, maar in verband met tentamens hier ben ik mentaal nog niet bezig met hoe het nou zal zijn om daar écht te zijn. Iedereen uit mijn omgeving is superenthousiast en ondersteunend, en ik heb het liedje “Ik heb een tante in Marokko en die komt” ook al vijf keer gehoord, haha!
Hoe het ook zij: het wordt een geweldig avontuur en natuurlijk houd ik jullie op de hoogte via mijn blogs bij het Leids Kwartiertje. Mochten jullie nog meer willen lezen: ik ben van plan om op demidawn.waarbenjij.nu ook blogs te posten.
Mijn toekomstige woning!
