Ik zit net vijf minuten in de trein op weg naar mijn ouders in Groningen als de conducteur ineens omroept: “Dames en heren, door een grote storing in de Schipholtunnel rijden er geen treinen van en naar Schiphol. De precieze oorzaak is nog onbekend maar ik ben geïnstrueerd te stoppen in Hoofddorp en daarna weer terug te rijden naar Leiden. Naar verwachting zullen de treinen vanaf half acht weer rijden. Reizigers naar Groningen…” *Hoopvol spits ik mijn oren* “…u staat een grote omweg te wachten”, vervolgt de conducteur. Allereerst komen er zo’n vijf verschillende vloekwoorden me op en bel ik mijn moeder met een compleet verongelijkte toon. Kijk, ik ben dit gedrag van de NS wel gewend, maar het is de 24e, oftewel: kerstavond. Ik heb tot 16:00 gewerkt en heb toen zo snel als ik kon de trein gehaald en natúúrlijk is er weer eens iets aan de hand met de treinen. “Het is ook altijd raak als ik met de trein ga, het lijkt wel alsof het persoonlijk tegen mij is”, zeg ik dan ook heel zielig tegen mijn moeder.
In Hoofddorp stap ik uit de trein en neem ik de eerste bus richting Schiphol. Als ik daar maar ben, dan kijk ik daarna wel verder. Ik ga in elk geval onder geen beding terug naar Leiden want ik wil gewoon vanavond naar huis. Daar aangekomen wordt duidelijk dat er 1) koperdiefstal heeft plaatsgevonden waarna 2) brand is ontstaan. Persoonlijk vind ik dat de mensen die besloten om op kerstavond koperdiefstal te plegen in een van de drukste stations minimaal vijf jaar gevangenisstraf mogen krijgen, maar dat terzijde. 9292.nl is nog van niks op de hoogte, ns.nl zegt alleen “dit traject is komen te vervallen” en voor de servicebalie staan zo’n 30 mensen. Dit is voor mij reden om maar gewoon te gaan zitten en de situatie af te wachten.
Balend over mijn lot en over de onzekere situatie kom ik een meisje tegen, dat aan mij vraagt: “Hee, jij gaat naar Groningen, toch?” Hoe ze dat weet, weet ik niet, maar ze schuift twee Italiaans sprekende mensen voor mijn neus en zegt: “Zij ook!”. De man zegt hoopvol: “Groningen! Groningen?” Dus ik zeg, in mijn allerbeste Italiaans: “Si”, waarop hij een heel verhaal begint in het Italiaans. Zijn vrouw opent in een dappere poging Google Translate maar eerlijk gezegd heb ik geen zin om twee Italiaanse mensen op sleeptouw te nemen die mij niet begrijpen, als ik zelf ook niet weet wat ik aan het doen ben. Mocht ik zelf straks een trein nemen en ergens in een dorpje eindigen, dan is dat niet zo erg. Maar als er twee gestreste en wanhopige Italianen afhankelijk van mij zijn, dan is dat allemaal extra vervelend. Natuurlijk voel ik me toch bezwaard en tik ik op mijn pols om aan te geven dat we moeten wachten en dat ik naar ze toe zal komen als ik meer weet.
Het meisje dat me introduceerde aan deze twee Italiaanse mensen gaat naast me zitten en biedt haar excuses aan. “Sorry, je hoeft ze niet op sleeptouw te nemen maar ze vroegen of ik naar Groningen ging en ik hoorde je aan de telefoon zeggen dat jij naar Groningen gaat, dus ik dacht misschien kan jij ze helpen”. Vervolgens vraag ik: “Waar ga jij heen?” En ze zegt: “Enschede… Maar ik kom net uit Londen. Het is voor het eerst dat mijn vliegtuig geen vertraging heeft, en nu dit… Zul je altijd zien natuurlijk!”
And then it hits me: Wat klaag ik toch veel. Oké, ik moet nu i.p.v. 2.5 uur 4 uur reizen om naar huis te komen en ja dat is zwaar irritant, maar ik ben in elk geval niet in een land waar ik de taal niet versta, en ik ben niet net na een vliegreis vast komen te zitten. Ik moet gewoon even wachten maar daar heb ik blijkbaar geen geduld voor. Na een half uurtje rijdt de trein naar Utrecht en neem ik deze maar. Ik probeer de Italiaanse mensen nog mee te krijgen maar ze zijn er van overtuigd dat het niet de juiste trein is dus ik wens ze in het Engels een fijne Kerst en ik pak de trein. Uiteindelijk komt mijn zus me ophalen vanaf het station in Groningen en come to think of it: dat was puur omdat ik vertraging had, anders had ik nog met de bus gemoeten. Dat is toch een geluk bij een ongeluk?
Uiteindelijk heb ik een geweldige Kerst gevierd met mijn familie en ben ik de hele situatie eigenlijk alweer vergeten. Ik realiseer me: ik ben gezond, ik heb geweldige mensen om me heen en wat er ook gebeurt, het komt sowieso altijd goed. Als dat geen kerstgedachte is…?
Kleine impressie van mijn Kerst
