Tram 17 baant zich voorzichtig een weg door het overvolle centrum van Den Haag terwijl ik door een vettig raam naar de wazige buitenwereld staar. Het zonnetje schijnt. Verder lijkt het verdacht veel op een doorsnee ochtend. Trrrring! Trrrrring! De tram-bel ringelt venijnig naar nietsvermoedende toeristen die op de rails staan. Pleur op! lijkt het rode gevaarte te snauwen (met een Haags accent). Het is allemaal onderdeel van de dagelijkse routine…

Erg opvallend. Alles is zoals het altijd is: opstaan was moeilijk vandaag, ik treuzelde te lang met het ontbijt en moest daarna keihard rennen om de tram te halen. Er is dus geen enkele afwijking in het patroon te bespeuren. Ik geeuw nog maar eens uitgebreid. Het is een bizarre situatie. Over een paar minuten stap ik namelijk wel de allerlaatste werkgroep van mijn leven binnen. Het semi-einde van een tijdperk. Contacturen zullen er in de rest van mijn studie en leven niet meer zijn. Nooooooit meer. Dat is toch raar? Dan moet er toch ook iets vreemds zijn aan deze dag? Mijn hand beweegt zich automatisch naar de zwarte knop boven me, de volgende halte moet ik eruit. Slingerend verplaats ik me richting de tramdeur en niet veel later loop ik lokaal A2.02 binnen. Ik plof neer op een stoel. Zoals altijd stal ik mijn laptop, telefoon, pen, papier en boek uit op de tafel voor me. In de drie lange uren die volgen gebeurt er niks raars. Echt helemaal NIKS. Discussies over succesfactoren in lobbyprocessen komen en gaan. Ik luister naar presentaties van studiegenoten en lach om hun grappen maar de nostalgische flashbacks die zich in mijn hoofd zouden moeten afspelen blijven uit. Het is gewoon een werkgroep. Één van de velen en tegelijkertijd de allerlaatste in een reeks van vijf jaar. Dat is het dan. Meer valt er niet over te zeggen. THE END!!! Op naar mijn zonnige toekomst!

Oh ja, één klein detail: ik moet alleen nog even mijn scriptie nog schrijven…

toekomst 1