Ik moet iets toegeven. Eigenlijk schaam ik me er een beetje voor, maar ik kan het niet meer onder stoelen of banken schuiven. Oké, hier komt ‘ie dan: Ik ben psychologiestudent. Maar waarom schaam ik me daar eigenlijk voor?
Onderzoek naar hersenen
Het komt weleens voor dat iemand vraagt wat ik studeer. Dit is dan ongeveer het gesprek dat daaruit voortkomt:
“Psychologie. Ik studeer psychologie.”
“Oh ja, dat had ik wel kunnen raden natuurlijk. Supergrote studie toch? Bijna alleen maar meisjes… De meesten weten gewoon niet zo goed wat ze willen, natuurlijk.”
*Ongemakkelijk lachje* “Nou, ik wel hoor! Ik wil graag onderzoek doen. Naar hersenen en zo.”
“Wow, hersenen. Dát klinkt eigenlijk best interessant.”
Flut wetenschap?
De psychologie heeft een beetje last van een imagoprobleem. Met frauduleuze praktijken en niet repliceerbaar onderzoek lijkt het een beetje een flut wetenschap te zijn. Hoewel er in de psychologie voornamelijk experimenteel onderzoek wordt verricht, lijkt het zeker niet zo ‘echt’ te zijn als een bètastudie. Het imago van de opleiding lijkt daar niet veel positiefs aan toe te voegen. Te makkelijk, weinig baankansen, eigenlijk een studie die je gaat doen wanneer je als 18-jarig meisje even geen raad weet met je net behaalde VWO diploma.
De verbaasde blikken die ik te zien krijg wanneer ik begin over hersenen, bewijzen dat dát (die hersenen, dus) niet iets is dat mensen associëren met psychologie. Breinonderzoek lijkt namelijk een stuk cooler te zijn dan het hebben van een eigen praktijk met een mooie sofa en aan mensen vragen wat het probleem precies is (#cliché).
Een eigen praktijk met mooie stoelen
Alles is psychologie
Want tja, psychologie is inderdaad een grote studie. En ja, de meeste studenten willen klinisch psycholoog worden. (Alleen maar goed toch?) En nee, de baankans is niet fantastisch. Maar wat dan nog?
Ik heb een paar jaar terug hartstikke goed nagedacht over mijn studiekeuze. Ik koos dit vakgebied omdat ik het súper interessant vind. Er is (bijna) geen enkel vak dat ik de afgelopen jaren niet met plezier heb gevolgd. Dat kan ik maar van weinig mensen in mijn omgeving zeggen. Het is een prachtig vakgebied. En is mensenkennis niet altijd ontzettend waardevol?
Denk aan de reclames die je op tv ziet. De intelligentietest die je ooit misschien hebt gedaan. Of aan de fantastische verhalen van Prof. Dr. Erik Scherder. Misschien zelfs wel aan dat ene tv-programma: Mindf*ck. Ook dat is allemaal psychologie. Meer te weten komen over hoe mensen en jij zélf met al je gewoontes en gedachtes werken. Dat is toch magisch interessant! Geen wonder dat de tijdschriften vol staan met (ik moet toegeven: slappe aftreksels van) gedragsonderzoek. Psychologie is letterlijk de studie van de mensen.
Trots op mijn keuze
Goed, wat ik met dit pleidooi eigenlijk wil zeggen: misschien zouden we wat trotser moeten zijn op de keuzes die we maken. Zeker wanneer je met die keuze meer dan tevreden bent. En ik vind dat het tijd wordt dat ik achter mijn eigen keuzes ga staan en dat ik die ga uitdragen.
Misschien dat ik volgende keer dat iemand het vraagt een ander antwoord geef. Misschien dat ik dan zeg:
“Ik studeer psychologie. Ja, dat is best een grote studie. Nee, het is niet altijd gemakkelijk. En nee, ik wil ook geen therapeut worden. Ik wil onderzoek doen naar mensen. Maar het één is echt niet meer waard dan het ander. En ik zou in geen enkel vakgebied gelukkiger zijn. Want laten we wel wezen. Het blijft toch de mooiste studie die er is.”
Ik <3 mijn studie
Heb jij ook last van vooroordelen op je studie? Hoe ga je daarmee om?
