De deur slaat achter me dicht terwijl ik grabbelend in mijn tas naar buiten ren. Waar is nou toch die OV-chipkaart?!! Veel tijd om te zoeken heb ik niet want over 4 minuten vertrekt mijn tram. Meestal haal ik die net. Soms ook niet. In ieder geval heb ik elke ochtend haast.
Mijn bestemming: Stichthage, Universiteit Leiden – Campus Den Haag. Het Centre for Professional Learning om precies te zijn op de 13e… uhm ik bedoel, 12e verdieping. Het is maar één verdieping lager dan voorheen, maar een wereld van verschil. Geen collegezalen, maar een kantoor. Geen onderwijs volgen, maar onderwijs maken: de opleidingsinhoud in leervormen gieten, docenten charteren, zalen boeken en natuurlijk deelnemers werven.
Ik pers mezelf in de tram (JA! op tijd!) en breng 10 minuten door in een geurmengsel van deo, parfum, ontbijt en ochtendadem. Verstand op nul. Daarna marcheer ik samen met mijn tramgenoten als een koffieverslaafd leger door de stationshal. Ik race de trap op, door de beveiligingspoortjes, richting de liften. Hèhè, ik ben er weer. Het scherm vertelt me dat ik in lift G moet stappen en dus doe ik dat braaf. Tegenover me staat een groepje slaperige studenten. ‘Ik snap echt niet dat de colleges zo vroeg moeten beginnen’ zegt er eentje. ‘Ja, echt niet normaal’ zegt een ander. Gevolgd door: ‘Ga je vanmiddag nog naar het strand?’.
FLASHBACK! Heel even voel ik een sterk verlangen om bij hen te horen, om weer te studeren en in de zon te zitten in plaats van in de aircolucht. Het moment is echter van korte duur want er volgt een vermoeiend verhaal over papers, werkgroepen en verplichte literatuur. Bah. Toch maar liever niet dan. De lift is inmiddels op de 12e etage aangekomen. Vrolijk stap ik uit en laat het gesprek over bestuurskundige theorieën achter me, op naar een dag vol nieuwe ervaringen. De lift zoeft ondertussen verder omhoog naar de 13e etage, naar een wereld die heel ver weg is maar toch dichtbij blijft.
Dag lieve lezers! Dit was mijn allerlaatste blog.
