Eigen illustratie

Langzaam voel ik m’n ogen dichtzakken. Nee, nee, nee… kom op, doorlezen. Nog maar een pagina of 20 te gaan, je… moet… Zzzzzzz… Een paar uur later moet ik toch echt constateren dat ik boven op m’n laptop in slaap ben gevallen. Hardhandig word ik wakker geschud door de gedachte aan deadlines en werkgroepen die op me wachten. Gehaast probeer ik te bedenken wanneer er nog tijd is om de resterende berg literatuur door te ploeteren. Wanhoop. De tijd rent voor me uit en lijkt zijn tong uit te steken; pak me dan, als je kan.

De eerste paar weken van mijn studie zijn inmiddels voorbij en ik zou zo langzamerhand toch moeten begrijpen waar ik precies mee bezig ben. Zinsflarden over ‘Non State Actors’ en ‘Civil Society’ schieten langs me heen en verdwijnen in het niets. Van alle informatie die over me wordt uitgestort onthoud ik misschien net de helft. Soms verlaat ik werkgroepen met meer verwarring dan daarvoor, anderen praten sneller dan ik kan denken en mijn Engels laat me gruwelijk in de steek. De enige troost? Ik ben gelukkig niet alleen. Als ik de februari-instroom mag geloven gaat dit gevoel ook wel weer over. Voorlopig moet ik eerst maar eens zorgen dat ik niet in een studie-coma verzeild raak terwijl ik in de tram zit (mijn fiets is gestolen dus ter verdediging: het is naast luiheid ook noodzaak).

Een half uur verder zit ik heerlijk uitgeslapen maar met lichte angst te kijken hoe de voltallige Poolse delegatie onze werkgroep over International Organization & Good Governance binnenstapt. De Poolse onderminister van buitenlandse zaken wilde wel even langskomen als gastspreker. Erg intimiderend. Zijn CV was namelijk nog langer dan onze literatuurlijst. Of we allemaal nog weten wat de ‘Open Method of Coordination’ is? Ja! Jippie, ik herken die term! Mijn hersenen kraken maar de bijbehorende definitie blijkt uit mijn geheugen gewist te zijn. Hoe graag ik nu ook een slimme vraag wil stellen, het lukt niet. Mijn hoofd is gevuld met watten. Terwijl de gastspreker en zijn gevolg het lokaal verlaten blijkt hun volgende, zeer belangrijke, programmaonderdeel te bestaan uit eten. Huh?! O ja, dit zijn natuurlijk ook gewoon maar mensen die eten (en slaaaaap) nodig hebben. Je zou het zo vergeten, met je haperhoofd.