Soms, als ik een blik werp op mijn ouderwets papieren agenda, vraag ik me af hoe ik het toch elke keer weer presteer om die zo vol te plannen dat ik er een paar uur in MOET vrijmaken om sollicitatiebrieven te schrijven. Sollicitatietrainingen en netwerkdagen, een boel vrijwilligerswerk zowel in als buiten mijn geliefde strafrecht, sollicitatiegesprekken in Den Haag, Amsterdam en zelfs met Curaçao (via Skype helaas), een sociaal leven dat op volle toeren draait… Ik mag niet klagen over de zoektocht naar werk! Natuurlijk is een afwijzing enorm balen, maar elke ervaring in dit proces is leerzaam. Erg cliché, maar zo waar.
Die droombaan in het strafrecht, die komt er heus. Daar heb ik een rotsvast vertrouwen in. Ondertussen probeer ik alvast de vele euro’s die de maatschappij aan mij heeft besteed door mij jarenlang te laten studeren, terug te ‘betalen’ door mijn handen, voeten en hersens in te zetten op plekken waar ze er wél om staan te springen. Een lach van oor tot oor van de patiënten in de instelling waar ik nu in het weekend samen met hen taart bak. De dankbaarheid van de gedetineerde die ik wekelijks bezoek in de gevangenis. Over 2 weken deel uitmaken van een crew van 90 man tijdens het Movies That Matter Festival in Den Haag. Inzet en beloningen die niet in geld uit te drukken zijn. En vorige week het onverwachte bericht dat ik in mei-juni 2 maanden stage mag lopen op een gerenommeerd advocatenkantoor dat gespecialiseerd is in strafrecht! Het is absoluut waar dat het vinden van werk in je eigen vakgebied en op niveau, tegenwoordig niet eenvoudig is, maar ik geloof dat er niet slechts één highway naar een droombaan leidt. En soms vergt dat gehak met een machete om zelf een pad te doen ontstaan.
Tussen al deze bedrijven door, geniet ik van mijn student afterlife door zo nu en dan met mijn huisgenootjes mee te gaan naar hun vereniging. Ook al heb ik dan geen collegekaart meer, de gezelligheid is er niet minder om. En toch ben ik me er in het rumoer en omgeven door de lucht van schraal bier wel van bewust dat ik het studentenleven langzaamaan aan het ontgroeien ben. Dat ligt immers achter me, terwijl mijn blik gericht is op de toekomst: mijn carrière. Een mooi moment om met enige melancholie afscheid te nemen als blogger van het Leids Kwartiertje. En ik wil bij dezen aankondigen dat iedereen die mij en de avonturen die ik meemaak tijdens de zoektocht naar werk, wil blijven volgen, voortaan blogs van mijn hand kan lezen op het Banenblog van NOS op 3!
Niet volgens mij, zoals Loesje, maar ik ben er zeker van dat dit een heel goed jaar wordt voor jou! Het bloggen zit je in het bloed, dus dat komt helemaal goed! Continue the good work! Wij blijven je volgen!