De kans is groot dat je mij ergens in het afgelopen halfjaar bent tegengekomen. In Leiden bijvoorbeeld, in het sportcentrum, op je faculteit, op het station of gewoon op straat. Je kan me ook in Den Haag hebben gezien, of in Utrecht, Groningen of Rotterdam. En nee, dat is niet omdat ik als hobby alle universiteiten van Nederland bezoek. Nee, ik was namelijk die chick op de reclameposter van de uni.
Lief lachen
In november deed ik mee aan een fotoshoot voor de universiteit. Met een groepje studenten en een fotograaf ga je dan een dagje heel Leiden (soms ook Den Haag) door op zoek naar fotogenieke plekjes voor de mooiste, schattigste en meest gelikte foto’s. Die foto’s kan de universiteit vervolgens een aantal jaar gebruiken als marketingmateriaal. Eén voorwaarde is natuurlijk wel dat de mensen op de foto’s Echte Studenten zijn – en dus niet ervaren ingehuurde modellen.
En omdat ik aan die laatste voorwaarde absoluut voldoe, koos ik ervoor om mee te doen. Het leek me namelijk wel lachen, en met een beetje geluk zou het me een paar leuke foto’s van mezelf opleveren. En dat heeft het zeker gedaan. Eén van mijn foto’s, die we maakten in het nieuwe gedeelte van de Science faculteit, werd namelijk verkozen tot campagnemateriaal voor de eerstvolgende Masterdag (die afgelopen maart heeft plaatsgevonden).
Instant fame
Had ik enig idee wat het zou inhouden om voor korte tijd het gezicht van Universiteit Leiden te zijn? Absoluut niet. Wist ik dat mijn foto in elke Nederlandse studentenstad zou hangen en dat mijn foto in beeld zou komen als je op google ‘universiteit leiden’ intikte? Ook zeker niet. Was het leuk? Het was zeker bijzonder. Het heeft me ook absoluut een aantal inzichtelijke (en vermakelijke) momenten opgeleverd.
Een van de dingen die me opviel was de hoeveelheid reclameborden in Leiden. Nooit had ik hierop gelet, maar nu ik ineens overal hing en er bewust mee bezig was, werd het me pijnlijk duidelijk. In de binnenstad hangt om de paar meter een reclamebord (en zo’n beetje om het reclamebord hing mijn poster). Serieus. Ik heb me nooit zo beïnvloedbaar gevoeld.
Selfies en snorren
Omdat ik nepmodel ben en waarschijnlijk in de toekomst niet zo heel regelmatig meer op een reclameposter te vinden zal zijn, moest ik mijn moment of fame natuurlijk wel even vastleggen voor het nageslacht. Je zou denken dat je dan vol trots voor je poster gaat staan. Zo van “kijk mensen, dat ben ik!”. Dat deed ik dus niet. Het moment van de selfie was tenenkrommend ongemakkelijk, maar ik ben blij dat het gebeurd is.
Met de fame viel het trouwens überhaupt wel mee. Naast opmerkingen en doorgestuurde foto’s van familie en vrienden ben ik precies twee keer herkend. En dat waren mensen met wie ik toevallig op dat moment al in gesprek was. Maar gelukkig kun je op je vrienden altijd rekenen: Ik geloof niet dat het echt is gebeurd, maar er waren ambitieuze plannen om mijn posters te versieren met snorren en dat soort dingen.
Boven mijn bed
En ja, ik heb ook een levensgrote fysieke poster thuis. Maar die ligt voorlopig nog even in de meterkast. Want hoe leuk het ook was, op een gegeven moment begon mijn hoofd me toch wel een beetje de keel uit te hangen. Maar wie weet, misschien dat ik hem ooit boven mijn bed hang. Of beter nog, aan mijn plafond, zodat ik elke keer dat ik mijn ogen opendoe mijn grijns kan zien (Hoe langer je kijkt, hoe ongemakkelijker die grijns overigens wordt). Dat blauwe truitje kocht ik trouwens in de week van de fotoshoot. Die kan ik nu dus ook nooit meer zien zonder aan de uni te denken.
Maar dat is niet erg, want het was prachtig om mee te maken. Never forget.
Hoe vaak heb jij die chick met de krullen en het blauwe truitje gespot?
