Ik verblijf nu al bijna een week op het fantastische eiland San Cristóbal, een van de eilanden van de Galapagos archipel 1000 km uit de kust van Ecuador. Een van de eerste dingen die mij hier gelijk opviel, waren de bosjes toeristen die iedere dag al fotograferend over de boulevard strompelen, lachend om die gekke zeeleeuwen. Ik moet toegeven, de zeeleeuwen (Zalophus californianus wollebaeki) zijn erg aandoenlijk. Overdag zwemmen ze vrolijk rond in het water, daar maken ze fantastische acrobatische bewegingen rondom snorkelaars en duikers. Ook moet je niet verbaasd opkijken wanneer je een slapende zeeleeuw op een bankje ziet liggen of dat er één ongemakkelijk over de boulevard waggelt. Ze zijn namelijk totaal niet bang voor mensen en gelukkig zijn ze ook niet agressief. Toch kijk ik uit wanneer ik over het strand loop, zo hier en daar ligt er een chagrijnige tussen.
Soms kan je het strand niet meer zien door het grote aantal zeeleeuwen.
’s Avonds laat kruipen ze allemaal het strand op om te socializen. Het is het seizoen van vele jongen en dit geeft mooie maar ook verschrikkelijke taferelen. Met een onsmakelijk boerend geluid roepen ze om hun moeder, die ze soms niet meer kunnen vinden. Zo af en toe komt dat doordat iemand het toch niet kon laten een slapend zeeleeuw jong te aaien, wat inderdaad zeer verleidelijk is. Het jong krijgt dan een vreemde geur en de moeder wil het jong niet meer zogen. Het jong scharrelt dan kokhalzend rond op zoek naar een andere moeder, maar die geeft haar kostbare melk niet zomaar aan het jong van een ander. Helaas loopt het bijna altijd slecht af voor dit jong.
Een vrouwtje kan zo’n 3 jongen onder haar hoede hebben.
De zeeleeuw is echter niet alleen een vertederende clown, het is ook een onmisbare soort voor de Galapagos. Dit betekent dat mocht deze soort wegvallen uit het ecosysteem, dat het hele systeem in duigen valt. Ze houden namelijk de aantallen vis in evenwicht, dit is belangrijk voor het in stand houden van de voedselketen. De andere vrijwilligers en ik hebben college gehad vanuit de Universiteit van San Cristóbal over de gezondheid van de zeeleeuwenpopulatie. Ik zal er geen doekjes om winden, het gaat niet goed met de Galapagos zeeleeuw. Door de oplopende temperatuur van de El Niňo neemt het aantal met de jaren gestaag af, men doet nog onderzoek naar de reden. Mocht dat nog niet genoeg zijn; ze zijn ook vaak het slachtoffer van overtollig plastic, olie en vissersnetten.
Mens en dier leven op de Galapagos vredig naast elkaar.
Dus wat kunnen we doen? Wat kan ik als vrijwilliger doen aan de El Niňo? Ik besef me heel goed dat ik dit alleen niet kan volbrengen. Dus ik focus mij vooral op de dingen die ik wel kan doen. Samen met de vrijwilligers halen we plastic op van het strand, zodat de zeeleeuwen het niet opeten. Ook zullen we al duikend afval opduiken uit het water vlak voor het strand. Ik hou er hoe dan ook een gemengd gevoel aan over omdat ik het gevoel heb dat ik maar zo weinig kan doen. Maar je weet wat ze zeggen: de kleine beetjes tellen soms wel het meest.
