Veel studenten, waaronder ik, reizen regelmatig met de trein. Over het algemeen bevalt me dat prima. Ik vul de tijd met lezen, blogs schrijven, een beetje wegdommelen of simpelweg met doods voor me uit staren. Soms wordt mijn aandacht echter weggetrokken van deze bezigheden omdat er dingen in de trein gebeuren die interessanter zijn…. Zo ook in mijn meest recente treinreis.
Het was koud buiten, en ik hou niet van kou. Het liefst blijf ik in een dekentje gewikkeld op de bank zitten met mijn laptop op schoot en een kopje thee naast me. Zo nu en dan moet ik helaas toch het huis uit. Bijvoorbeeld voor boodschappen of om iemand wanhopig om hulp te vragen omdat mijn laptop weer verzopen is door een mok thee die er overheen viel. In dit geval was het een verjaardagsfeestje dat me uit mijn warme holletje deed kruipen.
En we gaan op weg
Omdat dit een twee uur lange reis zou worden had ik mijn tas volgepropt met mijn tablet, een schetsboekje en een bakje cherrytomaatjes. Tevreden nam ik plaats op een stoel toen ik tot mijn grote schrik een gezin met kleine kinderen zag binnenlopen. Ik hoopte dat ze door zouden lopen en dat deden ze natuurlijk niet. Een wat oudere jongen nam plaats direct achter me met een baby op schoot. Een meisje van een jaar of acht kwam naast me zitten. Nog een stuk of vier kinderen verdeelden zich vervolgens verder over de coupé. De moeder leek zo ver mogelijk van ze allemaal af te willen zitten en sloot direct haar ogen toen ze zat. Ik denk dat ze moe was.
Geen ontspannen reis
Het gehuil begon na ongeveer vier minuten. Ik keek verwachtingsvol naar de moeder in de hoop dat ze haar baby stil zou krijgen maar die negeerde het geblèr volledig. Toen keek ik dus maar verwachtingsvol naar de jongen met het kind op schoot. Hij zat te lachen en blijkbaar genoot hij van het snerpende geluid.
Na een tijdje stopte het huilen en ik haalde opgelucht adem. Misschien kon ik nu lekker gaan lezen. Nee, dat kon niet. Het meisje naast me begon ruzie te maken met haar zusje in de stoel voor haar over glitters en stickers (ik kon het niet verstaan maar aangezien ze een jaar of acht was is dit mijn beste gok). Na een tijdje deed hun moeder één oog open met een uitdrukking op haar gezicht waar zelfs ik me geïntimideerd voelde. Ze toverde haar dochters stil met wat woorden en de rust was wedergekeerd. Intussen zat ik ontzettend te hopen dat ze snel op hun bestemming zouden zijn. Deze stilte kon nooit lang duren.
Ik had gelijk. De baby begon te kraaien, maar deze keer van blijdschap. Ik zag dat de jongen haar zat te kietelen en genoot van de schelle kreten die haar keel produceerde. Nou heb ik normaal gesproken niet zoveel problemen met de vreugde van anderen. Maar als het zoveel lawaai maakt vermindert het mijn eigen vreugde behoorlijk.
Zoals je al wel zal vermoeden was het een verloren zaak. Twee uur lang bleven ze in de trein en twee uur lang wisselden periodes van gehuil, gekrijs en ruzie elkaar af. Wat was ik blij toen ik de trein uit moest.
Eindelijk vrij
Met een beginnende hoofdpijn schuifelde ik door de kou op weg naar het verjaardagsfeestje. Vrolijk werd ik begroet door familieleden en met een mok warme thee plofte ik op de bank in de aangenaam warme kamer. Eind goed al goed zou je denken. Helaas bleken de tandjes van mijn nichtje door te komen en de rest van de middag waren er opnieuw die inmiddels al te bekende periodes van gehuil…
Wat is jouw meest frustrerende ervaring in de trein? Laat het weten in de reacties!
