Altijd als ik op vakantie ben, zijn er drie dingen die ik me meerdere keren op een dag afvraag. 1. Waarom is zonnebrand zulk smerig spul? 2. Waarom klinkt de taal hier zo veel leuker dan het Nederlands? En 3. Hoe leven mensen hier zonder fiets?
Vooral die laatste vraag is een kwestie die me bezighoudt. Als fietsen in een land niet gebruikelijk is, betekent dat dus dat de inwoners elke dag afhankelijk zijn van een auto, het openbaar vervoer of de benenwagen. Voor iets dat drie kilometer verderop is, moet je helemaal de auto pakken, waarbij je het milieu bevuilt en moet inparkeren. Het openbaar vervoer sluit soms niet aan op de plekken waar je heen wil. En lopend doe je er een halfuur over, terwijl je er met de fiets in een kwartiertje zou zijn. Een fiets is zo handig!
Gevaar
Maar toen ik in Leiden kwam wonen, begon ik steeds meer te begrijpen waarom de niet-fiets-gebruikers geen fiets gebruiken. Het kan dan wel sneller zijn en goed voor milieu, maar het brengt wel een en ander risico met zich mee. Die mensen in het buitenland willen denk ik gewoon heel graag nog niet dood.
Want dat had ik al best vaak kunnen zijn, en hetzelfde geldt voor vele anderen. Vul een stad met haastende studenten, en wegen waarbij auto’s nooit snappen waar ze heen moeten, en het wordt geheid een slagveld. Wie komt waarvandaan? Geen idee. Wie heeft er voorrang? Geen idee. Misschien rechts, maar boeien. Als ik nu te laat kom, moet ik een vervangende opdracht maken.
Kruispunt = chaospunt
Mijn lievelings is het kruispunt bij de Anne&Max, dat alle ingrediënten bevat voor een concept genaamd ‘totale chaos’. Bij dit kruispunt komen maar liefst zes wegen bij elkaar, wat betekent dat er van zes kanten verkeer kan komen. Dat verkeer bestaat voornamelijk uit fietsers, maar ook rijden hier bussen en vrachtwagens. Dit zijn over het algemeen redelijk langwerpige voertuigen, met een talent om aan alle kanten je het zicht te ontnemen en het hele kruispunt te blokkeren. Maar dat is nog niet alles.
Ook stranden hier weleens naïeve auto’s, die er nog in geloven dat ze de Breestraat op mogen rijden. Op het laatste moment komen ze erachter dat dit toch niet echt de bedoeling is, en vervolgens komen ze niet meer weg. Waarom zou je ook als fietser die panikerende bestuurder de ruimte geven, als je er zelf gewoon lekker langs kan scheuren?
Het beruchte kruispunt nu
Het beruchte kruispunt vroeger
Stoep? Waar?
En dan zijn er nog de voetgangers. Voetgangers horen op de stoep, dat weet iedereen. Maar wat is stoep? Dat weet niemand. Ik durf te beweren dat ik nog nooit dit kruispunt over ben gefietst, zonder minimaal één keer in de verschrikte ogen van een voetganger heb gekeken, als een hert in de koplampen van een auto. Het is dan altijd ook nog spannend wat de reactie gaat zijn. Het ene hert verontschuldigt zich voor zijn onoplettende gedrag, het andere stuurt een tikkie voor nieuwe sokken, omdat hij het er niet mee eens is dat die van hem er net af zijn gereden.
Nu is het zo dat ik gemiddeld vier keer per dag dit kruispunt over fiets. Ik heb nooit kansberekening gehad, maar ik denk dat ik daaruit mag concluderen dat ik mezelf gelukkig mag prijzen, als ik zonder kleerscheuren mijn bachelor haal. Misschien dat ik bij mijn diploma-uitreiking een keertje een andere route neem.
Hoe manoeuvreer jij door het Leidse verkeer?
