Van Pocahontas naar House of Cards. Van Backstreet Boys naar Dotan en Chopin. Van topografie naar Weber. Wijlen filosoof René Gude schetste in het tv-programma ‘Kijken in de Ziel‘ (zware-kost-alert) het leven als een speedboot waarin je keihard naar een (haast) onbereikbare horizon toe racet. Af en toe wijk je uit naar links, soms naar rechts, maar altijd met de horizon in het vizier. Van zwemdiploma naar bul.
Wat mij opviel
tijdens de uitreiking van mijn bul, was dat de professoren en doctoren die de diploma’s mochten overhandigen het vooral hadden over de (beginnende) carrière van de aankomende alumni. “Als ik iemand mag aanbevelen bij een organisatie van de brandweer, dan is zij het wel” of “ik weet zeker dat jij een glansrijke carrière in de publieke sector tegemoet zult gaan” en “jij gaat het maken!” Iedere gelukkige afstudeerder kreeg een roos en een doosje voor visitekaartjes in handen gedrukt en dat was het dan: El Exit. Toekomst, toekomst, toekomst. En dat is jammer, want voor stilstaan bij de daadwerkelijke betekenis van dat papiertje is op het moment suprême haast geen tijd. En laat dat nu net het advies van Gude zijn om vooruit te komen: even stilstaan.
Na een paar weken door het leven te zijn gegaan als alumna, pak ik mijn thesis er nog eens bij. Bladerend door het boekwerk lijkt het hele scriptieproces een beetje overrated. Was het echt zo moeilijk of maakte ik het mijzelf lastig door het zware imago dat aan de scriptie kleeft? Mijn eerste essay waar ik zo hard op heb zitten zwoegen, lijkt ineens een lachertje. De waarde van het diploma is in mijn ogen niet het gegeven dat je geacht wordt veel kennis te hebben, maar dat je die kennis weet te gebruiken in de praktijk en er ook – of juist – kritisch over mag zijn. Dat je niet altijd alles voor waar moet aannemen wat je leest, hoort en ziet in deze snel veranderende wereld en dit mooie vakgebied. Dat je alle kleine leermomenten, qua kennis en persoonlijke ontwikkeling, kunt inzetten in bijna alle aspecten van je leven. Daarom gooi ik die belangrijke studieboeken en essays ook niet weg: ze hebben mij mede gevormd tot wie ik ben en herinneren aan de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Net zoals mijn zwemdiploma mij herinnert aan dat lastige moment waarop ik bijna verzoop met watertrappelen tijdens de eerste zwemles. Of het document met mijn eed voor de Rijksambtenaar dat mij doet herinneren aan mijn eerste baan, waarin ik kopje onderging en daardoor juist leerde zwemmen in een publieke organisatie. En natuurlijk de foto waarop ik – bij gebrek aan geslepen grijze potloden – mijn naam met rood lippotlood op de muren van het Zweetkamertj
e schreef. Die foto doet mij denken aan de portier, die nog voor mijn vertrek uit het beroemde kamertje mijn naam alweer stond uit te gummen. Rood mocht blijkbaar niet.
Ik zet de motor van mijn speedboot weer aan. Op naar het vervolg op mijn carrière, naar een mooie horizon. Met veel plezier in wat ik doe, veel wijze lessen en hopelijk ook dat beetje succes.
Dit is mijn laatste blog voor het Leids Kwartiertje. Hoewel er tussen mijn stukjes soms een (te) lange pauze zat, hoop ik dat mijn stukjes van waarde zijn geweest voor iedereen die een duik in de Bestuurskunde wil nemen, neemt of heeft genomen. Ik ben dankbaar dat ik heb mogen (en kunnen) studeren en gun alle studenten een waanzinnig mooie studietijd toe, met een hoop wijze lessen.
