Ruim vier jaar geleden zat ik in de trein op weg naar Leiden. Behalve de verbazing dat de trein reed, weet ik ook nog heel goed dat ik aan het nadenken was over mijn toekomstige studietijd. Ik had net mijn VWO afgerond en zou vier jaar lang vol gaan voor psychologie. Dagelijks al vloekend met de trein heen en weer reizen, artikelen lezen tot ik scheel keek en zoveel mogelijk collegesheets op mijn spiekbrief proppen bij de statistiekvakken. Het leek toen nog zo een lange, spannende weg te zijn. In die jaren zou ik helemaal gaan ontdekken wie ik ben en wat mijn roeping qua baan zou zijn. “Ik heb nog alle tijd”, denk je dan.
Nom nom nom taart. Geslaagd!
En dan ineens is die tijd voorbij gevlogen. Vier jaar later zit ik samen met mijn ouders, broertje, vriendin, familie, vrienden en medestudenten in het Academiegebouw bij Rapenburg. Met knellende hakken en een prachtige jurk (nog van V&D, jaja) zit ik tegenover Henk om officieel mijn masterdiploma in ontvangst te nemen. Na mijn ode aan hem als supervisor (in vorige blog), volgt nu zijn speech over mij. Dingen zoals gemotiveerd, stronteigenwijs, gek op statistiek en hardwerkend komen voorbij. De teleurstelling dat cum laude er net niet inzat, maar ook de trots om verder alles uit te studie te hebben gehaald wat er te halen was. En daarna krijg ik het papiertje in mijn handen. Of eigenlijk het pakket met diploma, cijferlijst en veel reclamefolders.
En dan nu de speech van Henk
Daarna gaan we op weg naar Het Zweetkamertje. Ik vind het echt heel gek om daar tussen alle weggevaagde handtekeningen te staan met een geslepen potlood in mijn hand. Klaar om mijn studieperiode af te sluiten. Na het zetten van mijn handtekening, vrij dicht bij de vloer omdat ik weigerde op hakken de ladder op te klimmen, vraag ik mij af of ik dan echt klaar ben om het leven der werkenden binnen te treden. Heb ik alles geleerd wat ik vier jaar geleden wilde leren?
Nou, zo voelt het eigenlijk niet. Dat kan negatief klinken, maar ik zie het eigenlijk als iets positiefs. Ik heb veel geleerd en ik zou prima aan de bak kunnen, maar mijn honger naar kennis en vaardigheden is nog niet gestild. Tijdens mijn masterstudie zijn er zoveel andere mogelijkheden onthuld. Consumentenpsychologie is namelijk ontzettend breed en dus kan je het als psycholoog zo basic of gek maken als je zelf zou willen. Dus het zetten van mijn handtekening in het Zweetkamertje voelt meer als een gesloten deur voor deze masterstudie, waardoor weer heel veel andere deuren open kunnen gaan. Ik ben nou eenmaal een nieuwsgierig aapje en dat zal ik altijd blijven. Leiden is nog niet van mij af. Sowieso niet omdat ik nu werk als docente methodologie & statistiek aan de universiteit, maar ook omdat ik van mezelf een killer-combo wil maken. Ik wil meer leren. Een mastermanipulator worden. Dan kan ik later op mijn cv zetten dat ik een nieuwsgierig aapje ben dat vrijwel elke boom heeft omarmd, maar slechts enkele geheel heeft beklommen: consumentenpsychologie en marketing.
Over een tijdje zal ik weer in de trein zitten. Waarschijnlijk nog steeds verbaasd dat de trein aan het rijden is, maar ook denkend over deze blog en de toekomst. In mijn hand heb ik een kop koffie en asociaal op de stoel naast mij een tas met laptop. De masterstudie en werk als docent zijn afgerond. Ik zal klaar zijn voor een nieuwe baan of leuke cursus om weer een uitdagende weg in te gaan en mijn nieuwsgierigheid te voeren.
