Nadat ik mij de eerste maanden van de coschappen net ‘House M.D.’ had gevoeld, kwam nu de ‘Dr. Grey’ in mij naar boven. Mijn tweede coschap was namelijk bij de heelkunde. In de voorbereidingsweken leerde ik hoe ik voor de operatie mijn steriele pak moest aantrekken en hoe ik steriel moest blijven (ook niet onbelangrijk). Ook leerde ik hoe ik een wond moest hechten. Al vrij snel tijdens het coschap mocht ik na de operaties de wonden sluiten van de nog slapende patiënten. En toen was het eindelijk zo ver! Ik ging de wond van een echte (wakkere!) patiënt hechten.
Op de spoedeisende hulp
Ik heb avonddienst op de spoedeisende hulp. Het is erg druk. Ik ben de statusvoering aan het doen van een kindje dat op haar pols gevallen is, maar gelukkig niks gebroken heeft. De arts-assistent roept me. Er is net een man binnen gekomen die zich verwond heeft tijdens het klussen. Hij heeft een flinke wond op zijn bovenbeen. Een perfecte wond voor een coassistent gezien de scherpe snijranden en voldoende weefsel rond de wond. Dat vindt ook de arts-assistent, die in opleiding is tot spoedeisende hulp arts. Samen lopen we naar de patiënt.
Aan de slag
Ik stel me voor aan de patiënt en vertel dat ik nog in opleiding ben tot arts. Vervolgens vraag ik de belangrijke dingen na. Hoe oud is de wond? Wanneer heeft u voor het laatst een tetanusvaccinatie gehad? Heeft u zich nog elders gesneden? De wond is gelukkig niet ouder dan zes uur en hij heeft zich ‘helaas’ niet nog elders gesneden. Ik mag aan de slag! De arts maakt aanstalten om weg te gaan. Snel schiet ik haar achterna. Ik heb al weleens gehecht, maar nog nooit een verdoving gezet, doordat mijn vorige patiënten allemaal onder narcose waren. Een verdoving zetten blijkt uiteindelijk vrij makkelijk te zijn. Ik klap het pakket met steriel materiaal open en trek mijn handschoenen aan. De arts-assistent knikt me bemoedigend toe en laat me alleen.
Een verdoving zetten blijkt uiteindelijk vrij makkelijk te zijn.
Zes hechtingen op een rij
Door de huid steken en doorhalen, precies daar tegenover nog een keer doorsteken en doorhalen, twee keer om mijn naaldvoerder heen winden, aantrekken, knoopje leggen, één keer om mijn naaldvoerder, knoopje leggen en nog één keer om mijn naaldvoerder, knoopje leggen en draadje afknippen. Deze handeling herhaal ik zes keer, waarna er zes – al zeg ik het zelf – mooie hechtingen op een rij zitten. Terwijl ik geconcentreerd bezig ben, maak ik een praatje met de patiënt. Hij legt mijn kunstwerk vast op camera, voor het thuisfront. Wanneer ik de laatste hechting zet, haalt de patiënt opgelucht adem en zegt; ‘ik vond het erg spannend. Dit was de eerste keer dat ik gehecht werd’. Daarop kan ik nog net op tijd inslikken: ‘wat toevallig, voor mij was het ook de eerste keer!’ Voordat ik een pleister plak, komt de arts-assistent binnen om te beoordelen of de hechtingen goed zitten. Nu kan ook ik opgelucht ademhalen.
En door
Ik neem afscheid van de patiënt en noteer alles in zijn dossier. Nog voordat ik klaar ben, hoor ik dat er alweer iemand met een mooie snijwond in de wachtkamer zit.
Benieuwd naar wat ik nog meer meemaak als coassistent? Lees hier hoe ik het vind om coassistent te zijn, hoe ik het ervaren heb toen er voor het eerst een patiënt overleed en wat ik heb meegemaakt tijdens mijn stage in Oeganda.
Als coassistent heb ik een geheimhoudingsplicht. Om die reden is bovenstaande tekst zoveel mogelijk geanonimiseerd.
