Mijn dates eindigen vrijwel altijd hopeloos. Zodra de dame tegenover mij hoort dat ik psychologiestudent ben, word ik overspoeld met verhalen over polygamie, bindingsangst, depressie en andere psychologische eigenaardigheden. De date wordt dan al gauw een therapeutische sessie met antwoordverkeer van één richting. Nu kan het natuurlijk zijn dat ik gewoon een gruwelijke smaak heb wat vrouwen betreft, maar liever trek ik de conclusie dat het zijn van een psychologiestudent gruwelijke vrouwen aantrekt (dit laatste houdt mijn zelfbeeld ook nog enigszins positief).
Mijn dates denken dat ik als psychologiestudent interesse heb in gedragsproblemen en er mee om kan gaan door mijn studiekennis. Ze overspoelen me met dingen als “Jij als psycholoog weet natuurlijk wel dat mensen van nature niet monogaam zijn”, of “Het zou hypocriet van je zijn als je niet met mijn depressie om kan gaan, aangezien je toch mensen wilt helpen”. Ik heb achteraf nog net geen geld durven vragen voor mijn luisterend oor en vele adviezen. Ze gaan er echt ineens van uit dat je alleen interesse hebt in hun problemen en niet zelf een verhaal te vertellen hebt, de grootste fout bij stereotypes over psychologiestudenten. Dat wij zo ‘gericht zijn op de ander’ en ‘willen begrijpen en helpen’. Dat klopt ook wel enigszins. Ik vind het fijn dat als mijn (nog fictieve) vriendin kattig is, ik begrijp dat ze ongesteld of seksueel gefrustreerd is zodat ik haar op de juiste manier kan ‘helpen’. Met mijn psychologieachtergrond gaat dat misschien wat makkelijker, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat analyseren steeds zie zitten en er toe bereid ben bij elke snauw. Het kan zoveel makkelijker. Als zij kattig is, maak ik haar gewoon wat chagrijniger door net zo onvolwassen kattig terug te doen. Dat liever dan met een papiertje, pen en vragenlijst haar probleem gaan analyseren. Eigenlijk zoals Sara Kroos het al eens verwoordde: “Het is makkelijker om je op een ander uit te leven dan je bij een ander in te leven”.
Dus helaas, aankomende dates. Dat iemand psychologie studeert, wilt nog niet zeggen dat diegene alle begrip heeft voor je opmerkelijke kenmerken. Psychologie is namelijk zoveel breder dan de klinische kant. We willen allemaal wel begrijpen hoe mensen in elkaar zitten, maar om diverse redenen. Zo wil ik eigenlijk psychologie leren zodat ik mensen kan manipuleren op het consumentengebied. Dan leer ik ze wel begrijpen, maar ik help ze met een ander handje (contantje). Bovendien vind ik het ook wel een fijn idee om uiteindelijk een vriendin te hebben die juist mij een luisterend oor geeft en zo laat zien dat ook mijn verhaal er toe doet. Vandaar dat ik mij nu voorneem om bij hopeloze, therapeutische dates/sessies te zeggen dat het borreltje of dinertje altijd op kosten van de cliënt is. Als een date op de sofa van Freud.
Daten op de sofa van Freud
