Oké, ik ben er officieel klaar mee. Crisis, ik krijg spontaan braakneigingen als ik dat woord hoor. Je kunt je dus voorstellen dat mijn slokdarm inmiddels redelijk verzuurd is geraakt, niemand kan immers meer om dat angstopwekkende woord heen. Onder studenten leeft het meer dan ooit. Collegegeld wordt verhoogd, stages zijn onvindbaar, minder recht op een ov-jaarkaart en ga zo maar door. En als je dan eindelijk alle studie-ellende achter de rug hebt, kun je geen baan vinden. Ik bagatelliseer de problemen niet, echt niet. Ik weet dat ze er zijn en dat veel studenten in een moeilijk parket zitten door de schulden en werkeloosheid. Maar wat ik ook denk, is dat we met z’n allen wel een portie (of driehonderd) positiviteit en succesverhalen kunnen gebruiken. En omdat ik daar helemaal niet vies van ben, zal ik wat shotjes positiviteit de wereld in helpen.

“We houden je sollicitatie in de portefeuille.” Laten we eerlijk zijn, niemand wordt vrolijk van deze nietige opmerking na een dramatische afwijzing op die ge-wel-dige droombaan. En toch, houdt hoop! Mijn vriend solliciteerde bij zijn droombaan bij LEGO, kreeg een afwijzing en werd twee maanden later benaderd of hij op gesprek wilde komen voor een andere functie. Na een leuke zomer bij de GGZ solliciteerde ik naar de functie van begeleider. Het bekende ‘helaas-geen functies beschikbaar-portefeuille-verhaal’. Twee weken geleden werd ik opeens gevraagd om bij de GGZ te komen werken op basis van mijn sollicitatie een paar maanden geleden. Wel allememaggies, die portefeuille bestaat dus blijkbaar echt!

“Hoe doe je dat toch?” en “het lijkt wel of de banen voor jou voor het oprapen liggen”, ik krijg het vaak te horen. Maar laten we niet vergeten dat iedereen hard voor zijn of haar doel moet werken. Denk maar niet dat ik startte als persoonlijk begeleider. Vanaf mijn 14e werkte ik tot  4 uur ’s nachts in de horeca. Op zondagochtend bezorgde ik de zondagkrant. Om 6 uur ’s morgens, call me crazy. Ik heb uren lopen schrobben bij oude mensen en heb billen gewassen, luiers verschoond en poep van de muren gepoetst in de gehandicaptenzorg. Ik ben geknepen, geslagen en heel vaak uitgescholden. Laat ik even heel duidelijk zijn: ik wil helemaal niet denigrerend over deze banen doen en ik heb heel, heel veel respect voor de mensen die dat dag in, dag uit doen. Enkel, wat ik wil zeggen is: het werk paste niet bij mij en ik deed het niet met veel plezier. Maar ik deed het, want ik besefte me dat iedereen onderaan begint.

En kijk me nu eens: een vast contract bij Sovak, persoonlijk begeleider bij ASVZ en een mogelijke nieuwe baan bij de GGZ.  En oh ja, je vergeet het bijna, ik studeer tussendoor ook nog. Ik zal eerlijk zijn, ik ben een zondagskind en soms lijkt het wel of het geluk mij aan komt waaien. Geluk is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar motivatie, hoop, discipline en moed wel!

 

Crisis