Vancouver, Canada. Ik woon er nu twee weken. Tijd om de balans op te maken: was het de moeite waard om naar Vancouver te komen?

Leiden mis ik, omdat:

Al zou ik zo'n uitzicht in Leiden niet kunnen krijgen.

Al zou ik zo’n uitzicht in Leiden niet kunnen krijgen.

  • De El Cid veel leuker is dan de week die de University of British Columbia zo origineel ‘FirstWeek’ noemt. Het polsbandje is net zo duur, maar het programma is veel saaier: een barbecue, een yogacursus in de open lucht, iedere avond een feest, en dat was het. Overdag is er dus bijna niks. Je hebt maar één dag een mentor, verder mag je je eigen gang gaan. Jammer.

  • UBC een enorme campus heeft. Om in het centrum van Vancouver te komen, ben je drie kwartier onderweg met de bus. Zelfs de dichtstbijzijnde supermarkt zit niet op loopafstand. Voordeel van wonen op een campus is natuurlijk dat alle studentendingen op loopafstand zijn, maar helaas is dat voor veel studenten geen optie: de campus kan ‘slechts’ 25% van de 50.000 studenten huisvesten.

  • Leiden hetzelfde onderwijs geeft voor de helft van de prijs. Gelukkig hoef ik als uitwisselingsstudent het Canadese collegegeld ($15.000 niet-Noord-Amerikanen/$4000 Noord-Amerikanen) niet te betalen, maar ik vind het wel zielig voor mijn medestudenten. Oh, en in Canada betaal je $35 per maand voor onbeperkt lokaal OV, maar voor de trein moet je gewoon betalen.

  • Leiden wél weet hoe Blackboard werkt. Aan UBC is dit een superfancy nieuw systeem dat het niet doet.

Canadese dollars zijn van plastic en doorzichtig.

Canadese dollars zijn van plastic en doorzichtig…

  • Vancouver duuuuuuuuuur is. Een doos muesli? $6 (€4,35). Zak spinazie? $3. Dekbedovertrek? $50! En mijn pinpas (Rabobank Wereldpas) wordt nergens geaccepteerd, op één geldautomaat op de campus na. Alles moet dus met cash. Canadese cash ziet er overigens wel gaaf uit: het is van plastic en gedeeltelijk doorzichtig.

Ik wil hier nog wel langer blijven, omdat:

  • Iedereen hier écht heel aardig is. Ja, dat stereotype over Canada klopt. Iedereen bedankt de buschauffeur bij het uitstappen. Als er iets niet meteen lukt aan de universiteit, krijg je direct excuses aangeboden. Zelfs de zwervers en bedelaars in Vancouver (dat zijn er overigens triest veel) zijn beleefd.

  • Het secretariaat van UBC beter geregeld is dan dat van mijn studie in Leiden. Mijn colleges waren al begonnen toen de Leidse examencommissie mijn vakkenpakket, na een maand lang heen en weer mailen, eindelijk bevestigde en ik me in kon schrijven. Als ik iemand van UBC een mail stuur, krijg ik binnen vierentwintig uur antwoord, soms zelfs in het weekend.

  • Werkgroepen hier veel kleiner zijn. Waar we in Leiden soms met 30 masterstudenten in een werkgroep zaten, is de groepsgrootte hier beperkt tot maximaal 15. Dan kun je nog eens een normale discussie voeren, en heeft iedereen de tijd om een presentatie te kunnen geven met een behoorlijke discussie erna.

  • Duurzaam, vegetarisch, veganistisch en/of glutenvrij zijn nergens ter wereld zo makkelijk is. Vancouver is werkelijk de groenste stad die ik ooit heb bezocht. Het afval kun je zo nauwkeurig scheiden, dat je als nieuwkomer verdwaasd naar de vier of vijf prullenbakken staat te staren. Er zijn meerdere veganistische restaurants, en ik heb nog geen restaurant gezien waar de meerderheid van de maaltijdopties vlees bevat.

  • QUIDDITCH.