Ongemakkelijk. Dat beschrijft mijn gevoel het beste op het moment dat ik uit het vliegtuigje stap op Londonse grond. Ongemakkelijk, want hoewel de af te leggen afstand voor het grootste gedeelte achter me ligt, ben ik pas halverwege. Voor me ligt de reis van Stansted, Oost London, naar mijn hostel in Ealing, West London. Het was een stuk gemakkelijker geweest als ik niet de goedkoopste vlucht had genomen, maar die naar Heathrow, op een steenworp afstand van Ealing. Het was ook gemakkelijker geweest als ik minder dan drie koffers had gehad, of meer dan drie handen…
Het ongemakkelijke gevoel valt echter in het niet bij mijn euforie! Een buitenlandse stage stond al langer op mijn bucketlist, maar de afgelopen maanden is dit in een stroomversnelling geraakt. En dan sta je opeens in de grootste stad van Europa. Ik denk dat me open stellen voor nieuwe ervaringen de enige methode is hier te overleven, ver van de warme omgeving die Leiden en de universiteit inmiddels voor me is geworden.
En nieuwe ervaringen drongen zich op, de eerste week. De eerste drie dagen waren gericht op het vinden van huisvesting, via een ‘agent’ zie je vier, vijf kamers per dag. Dat verschilt tussen studentenhuizen zoals ze in Leiden staan, tot eenpersoons-units met badkamer op de gang, tot een klassieke Britse hospita, op zoek naar nette jongemannen.
Het centrum van London presenteerde zich ook spectaculair. Mijn eerste tour, vanaf het House of Parliament, begon met een brandende toeristische attractie in the River Thames. Als je nog eens naar London gaat, stap dan niet in een Duck Tour amfibievehicle als je het risico op een koude duik niet wil nemen. Tegelijkertijd met een amuserend spektakel, is het ook een weergave van het aantal incidenten in de grote stad. Er is nog geen dag voorbij gegaan waarop ik geen ambulance, brandweer, politie of vermoedelijk geheime politie in zwarte audi’s langs heb zien racen.
Ongemakkelijk? Allang niet meer. Ik voeg me in de internationale Londonse populatie!
Mooie dingen!