Geen zorgen (of Helaas)! Marco Borsato staat niet op mijn lijstje favoriete zangers (hoewel zijn liedje Rood het vast goed zou doen in China), maar toegegeven sommige teksten zijn wel mooi. Zo beland ik nu spoedig op een moment waar ik mijn stagebedrijf werkelijk gedag ga zeggen. Na er dik 1 jaar te hebben gewerkt en al zoveel expertise te hebben opgebouwd dat ik nieuwe stagiairs met spraakwatervallen aan uitleg kan overvallen, zeg ik de plek vaarwel. Voorlopig wellicht, maar voorlopig toch wel vrij definitief.
Sta ik nog onderaan de trap? Of toch al iets om naar terug te kijken?
Maar zoals bijna alle dingen in het leven, zitten hier ook weer twee kanten aan. Is het een einde of juist een nieuw begin? Sluit het deuren of blijft hij nog op een kier? En gaan er dan elders ook weer andere deuren open, of heb ik toch nog niet de juiste sleutels? Bovendien, zelfs als er ergens kansen zijn zie je die zelf misschien helemaal niet als kansen. Een zonsondergang en zonsopkomst zijn tenslotte ook lastig van elkaar te onderscheiden. Daar komt nog bij dat andere mensen weer een andere kijk hebben op alles dan jijzelf. Zo bekleed ik bijvoorbeeld een soort pionierspositie in mijn vriendengroep. Dat wil zeggen, ik ben een van de eerste die echt aan het werk is gegaan (gekomen) en ook nog best snel iets heeft gevonden wat ze best leuk vindt. De tijd die bij mij over is wordt besteed aan nuttige side projects, dus niets te klagen bij mij, zou je zeggen.
Dit is een zonsopkomst, maar je zou bijna het bed induiken in de veronderstelling dat het al avond is.
Ikzelf zit daar natuurlijk weer helemaal anders in. Met mijn realistisch-pessimistische-semi-optimistische blik zie ik altijd wel ergens een begin van een einde. In mijn hoofd was ik al maanden weg bij mijn stage en om echt vooruit te lopen, ook alweer maanden werkeloos omdat andere banen wegvielen. Maar vraag je mij of het glas half-vol of half-leeg is, dan zeg ik toch aarzelend half-vol. Ik ga er ook voorzichtig vanuit, dat weggaan bij het ene bedrijf niet inhoudt dat ik daar nooit meer zal komen. En toegegeven, een beetje zorgen moet ik ook hebben. Anders heb ik niets te zeggen bij al mijn vrienden met tentamen- en scriptiestress!
