Op veel netwerkborrels en andere openbare gelegenheden, worden er vaak kleine hapjes geserveerd. Walnootjes met geitenkaas op een stukje brood, zalmwrapjes, stukjes meloen in ham gerold en ga zo maar door. Sinds ik ben begonnen met mijn stage en ook meer naar zulke evenementen ga, vraag ik me steeds vaker af waarom ze geserveerd worden. Ze zijn te klein om echt te vullen (in mijn geval dan), maar te groot om in een keer op te eten. Als je echter besluit er maar 1 hap van te nemen, eet je meestal gelijk de vulling bij de eerste hap al mee. Om dan nog een goed figuur te slaan terwijl de zalm tussen je kiezen vermalen wordt tot een onherkenbare brij, is niet gemakkelijk.
Maar netwerkborrels hebben wel meer hobbels in mijn geval. Vooral praten en op mensen afstappen, de essentie van de netwerkborrel dus… Mijn hoofd (a.k.a. bazin) had al het lumineuze idee om alle andere (over het algemeen) oudere en belangrijke mannen in hun ondergoed in te beelden. Daar mijn verbeeldingskracht behoorlijk overtuigend zijn werk kan doen, weet ik niet of ik dit echt ten harte moet nemen.
Het helpt echter dat mijn eerste netwerkborrel (ik heb er nog maar 1 gehad) reuze meeviel. Mijn gesprekspartner wist ook de helft van de tijd niet zo goed wat hij aanmoest met zijn hapje (gedeelde smart is halve smart) en we hadden zowaar een interessant gesprek. Het was niet nodig om me af te vragen of rode of roze stipjes op zijn onderbroek beter zouden staan.
